“oh, dan moet je zeker even naar Z33 gaan” zegt de stem aan de andere kant van de telefoonlijn. Ik sta naast mijn vouwfiets op een fietspad ergens net buiten Hasselt. Eigenlijk ging het gesprek over heel iets anders maar toen ik meldde dat ik die dag in Hasselt was ging het over Z33. Dat klonk mij in de oren als een regionaal kunstinitiatief wat zich huist in een ooit gekraakt pand waar in de tussentijds ontwikkelde dikke lagen latex de muren wit proberen te houden en de gaten in de muur te verbergen. Dergelijke initiatieven zijn meestal wel de moeite waard maar was niet wat ik die dag bedacht had. Ik meldde aan mijn gesprekspartner dat ik het op mijn lijstje zou zetten en ging kijken als ik tijd over had. Ik was immer niet voor niets in Hasselt.
Maar de dag bleek langer te duren dan hetgeen ik had gepland en omdat op alle bordjes in het centrum Z33 stond aangegeven er toch maar even heen gelopen. Dat dat ‘even’ later uiteindelijk wel meer dan een paar minuten werd had ik op dat moment nog niet bedacht. Eenmaal aangekomen bij de locatie blijkt Z33 zich te bevinden in een prachtige grote Begijnhof, onderverdeeld in meerdere panden.
Maar nog altijd zegt een mooie locatie niets over de ruimte zelf, dus loop ik niets vermoedend de hoofdruimte binnen. De entree is voor een kunstruimte wel behoorlijk groot bedenk ik me nog, net voordat ik de eerste ruimte binnenloop. Dan kom ik bij het eerste werk terecht en blijkt al direct dat Z33 niet zomaar een ruimte voor kunst. Het is een grote ruimte met 3 grote projecties op museale wijze gepresenteerd naast elkaar…
Sarah & Charles is een duo dat zich bezighoudt met simulacrum. Het eerste werk toont hoe een acteur opgemaakt wordt vervolgens aan de slag te gaan in een decor. Maar hij acteert er niet alleen, hij neemt posities aan in het decor en doet ingrepen in het decor. Op de achtergrond hoor je instructies die direct opgevolgd worden. De drie projecties vullen elkaar soms aan, maar soms lijkt de ene ook langzamer te gaan dan de andere waardoor de werkelijkheid vertraagt of versneld en zodoende die werkelijkheden uit elkaar breekt.
De ruimte hierna laat decorstukken zien die in de eerder genoemde film zichtbaar hadden kunnen zijn of daadwerkelijk waren. In plaats van de acteurs neem je zelf ineens plaats in het simulacrum of is het toch de werkelijkheid? Er hangt een wand gemaakt van flinterdun PVC, het refereert aan een wand maar het is er natuurlijk geen en toch ook weer wel en begint het al te duizelen?
De daarop volgende ruimte geeft een script weg, geluiden op papier en mogelijke posities. Wederom wordt je zelf gedwongen een rol aan te nemen.
Dan wordt het donker en komt de verlichting aan bod…
En een heel lege ruimte met enkel een lichtbox…
Een showgordijn bij de gang richting de laatste ruimte bij de trappen…
Want hier wordt direct duidelijk waarom dit geen gewone plek is en even zo goed geen gewone presentatie. Een gigantische ruimte met op de achterste wand een videoprojectie. Perfect gepresenteerd en met lef, want met zo’n ruimte moet je wel echt iets goed neerzetten. Het is een korte film waarin realiteit en film steeds door elkaar heenlopen. Op het ene moment denk je naar een film te kijken, ineens zie je de lampen, de camera en de crew. Diezelfde crew staat een moment later te dansen en weer een moment later verdwijn je in een musical.. Ondertussen worden veel elementen die je eerder zag in de tentoonstelling ingezet in de film zoals onder andere de PVC wanden. Je merkt het al, een continue heel precies spel tussen werkelijkheid en simulacrum.
Zoals je uit dit verslag kunt opmerken ben ik overdonderd door zowel de locatie als het werk van Sarah & Charles. Alles is tot in de perfectie verzorgd en bedacht. Nergens wordt er te veel of te weinig getoond, alles is in een perfecte harmonie en geeft elkaar betekenis op de juiste manier.
Ik ben blij dat ik gebeld werd die dag, misschien was ik er dan wel gewoon voorbij gelopen…
De tentoonstelling is nog tot en met 13 oktober te zien bij Z33 te Hasselt. En is dus ook een grote aanrader.
Vanuit Z33 een kort interview met het duo.