Ik ben waarschijnlijk niet de enige die wel eens werk ziet, waarvan je denkt dat je het eerder gezien hebt maar toch zeker weet dat je dat niet hebt. Zo liep ik bij Witzenhausen naar binnen en zag ik daar werk van Wouter van Buuren (1972) hangen.
Veel werk hoef je niet te zien, de methode van ieder werk is nagenoeg hetzelfde; de kunstenaar is ergens op geklommen (meestal met gevaar voor eigen leven) en heeft foto’s gemaakt van alle windrichtingen. Deze shopt hij vervolgens tot 1 geheel beeld. In de praktijk levert dat een soort wereldbol op waar de toeschouwer als centraal perspectief in geldt. Eigenlijk een perspectivische omgekeerde wereld dus. Zijn beelden zijn eenvoudig te begrijpen en zijn indrukwekkend.
Het is gemakkelijk zijn werk als methodisch af te doen, ieder beeld laat daadwerkelijk iets heel anders zien. De locatie maar ook het spel van kleur en compositie van die ruimte maken het boeiend om naar ieder werk goed te kijken. Natuurlijk is het feit dat van Buuren zijn leven waagt om op levensgevaarlijke plekken te klimmen ook noemenswaardig, maar dat levert niet per definitie een goed beeld op. Het is voor van Buuren misschien ook meer een spannende manier om voor hem tot beeld te komen dan de betekenis van het beeld.
Nog te zien tot en met 4 februari bij Witzenhausen te Amsterdam.
Ja, dat had ik ook al!
Om mijn geheugen op te frissen,
vond ik deze uit een ver verleden:
http://www.marjoleindegroen.nl/html/insitu/zutphen.html
Zie ook het project van William Verstraeten, voor ground Zero
Deze bedoel je:
http://www.youtube.com/watch?v=qPet7W96CCI
Ja, is iets recenter en groter..3D versie ook.
@? en @Giel, zit er allemaal dicht op qua beeldtaal inderdaad. Ook mooi maar toch allemaal significant anders. Die leunen aanzienlijk meer op esthetiek, daar heeft dat van Van Buuren toch wel minder mee in verhouding.
leuk trucje
@Maarten, but it does do the trick 😉