Wim van Krimpen; Geen gezichten – Dave de Leeuw, Satijn Panyigay, Stylianos Schicho, Mirjana Vrbaski, Celine van Balen

Wim van Krimpen is weer terug met een galerie, hetzelfde als waar hij ooit eens mee begonnen is. Wat heeft die man niet gedaan? Oprichter van des tijds nog de KunstRai (tegenwoordig bekend als Art Amsterdam), directeur van Kunsthal, GEM, Fotomuseum en het Gemeentemuseum). Dus als zo iemand weer terug een galerie begint, dan moet dat ook wel echt iets zijn.

Van Krimpen interieur

Geen Gezichten was de eerste tentoonstelling met daarin een viertal kunstenaars; Dave de Leeuw, Satijn Panyigay, Stylianos Schicho, Mirjana Vrbaski. Nadeel van de tentoonstelling is dat er geen nummertjes bij hangen en dat de titels dus ook lastig uit te vinden zijn. De titel dekt qua vorm de lading. Al heb ik het idee dat de kunstenaars gewoon toevallig bij elkaar gezet zijn.

Eerst de werken van Dave de Leeuw (1981), die vallen nogal op vanwege het formaat maar ook het type werk. Werk dat waarschijnlijk ook verkoopt als een tierelier. Het is hip en rauw en ook nog eens lekker geschilderd. Toch heb ik zelf enorme twijfels bij dergelijk werk, het lijkt me vooral heel veel hippe vorm te zijn maar nergens over te gaan. Vormelijk zit het echter wel heel goed in elkaar, en dat is vaak beter dan een inhoudelijkheid zonder vorm.

Dave de Leeuw - Onbekende titel - Acrylverf op doek

Dave de Leeuw - Onbekende titel - Acrylverf op doek

Dave de Leeuw - Onbekende titel - Acrylverf op doek

Mooi is dat het van een afstandje werkt, maar ook van dichtbij nog een hoop laat zien.

Dave de Leeuw - Onbekende titel - Acrylverf op doek (detail)

Dan werk van Stylianos Schicho (1977). Portretten ook weer. Wederom lijkt het hier vooral op vorm te draaien en minder op inhoud. Toch lijken hier in de vorm meer gelaagdheden op te treden. Enkele van deze beelden hebben ook daadwerkelijk een beeldende impact los van wat we precies zien.

Stylianos Schicho - oT - Acrylverf op doek

Stylianos Schicho - oT - Acrylverf op doek

Stylianos Schicho - o.T. - Acrylverf op doek (detail)

Stylianos Schicho - o.T. - Acrylverf op doek

Fotografie van Mirjana Vrbaski (1972) is al eens eerder voorbij gekomen, het is jammer dat het dezelfde beelden zijn als een jaar geleden. Maar nog altijd zijn dit zeldzaam goede fotoportretten.

Mirjana Vrbaski

Mirjana Vrbaski - Girl en Mirjana

Dan waren er ook nog twee kunstenaars die min of meer in de galerie gepropt waren. Het werk kwam dan ook niet lekker uit de verf en daarbij zijn twee werken vaak toch echt te weinig, zeker bij fotografie, om duidelijk een beeld te geven van waar het beeld over gaat. Dan rest enkel en alleen te zeggen of het een mooi beeld oplevert of niet.

Satijn Panyagay - The Color of Coal - Foto op dibond

Dit zijn in elk geval twee mooie foto’s.

Celine van Balen - Made & Isa - Foto op dibond

Is een tentoonstelling als deze echt een waardevolle toevoeging voor de kunstwereld?

Eerlijk gezegd niet. Even los van de reputatie van Van Krimpen is dit niet een show die veel indruk op mij maakte. Waarom niet openen met Aaron van Erp, Jop Vissers of Andrea Freckmann? Waarom geen nieuw werk van Vrbaski? Of mis ik nu een gedeelte van het verhaal of heb ik het helemaal mis en zijn kunstenaars als Schicho en De Leeuw een nieuwe norm van kunstenaars waarbij de vorm het enige is wat ertoe doet en inhoudelijkheid nauwelijks meer relevant lijkt? Is inhoudelijkheid nog relevant in de kunst? Zou het relevant moeten zijn?

Is niet meer te zien.