Willem Twee; Mariska Koolen – Paradise Excavated

De ruimte van Willem Twee is geen eenvoudige om een tentoonstelling in te richten. Hoewel het een grote ruimte betreft is deze bezaaid met licht groene palen en daarnaast ook nog eens een aantal kantoortafels. Ga er maar eens aanstaan met het idee van autonome kunst. Je moet je verhouden tot de plek of je nu wilt of niet. Dat heeft in het verleden vaak tot interessante oplossingen geleidt zoals het betrekken van de palen, of juist de ramen om zo de hele ruimte te bespelen.

Mariska Koolen (1988) koos er voor om tegenovergestelde richting in te gaan en juist te gaan voor een heel minimale presentatie. De grote wand is voor de gelegenheid in een contrasterend intens blauw geschilderd. Daarop hangen twee keramische objecten. Een paar meter er vandaan liggen en een klein vierluik, een groter object en een reeks objecten. Je zou op basis van deze beschrijving kunnen denken dat het om kolossale werken gaat, maar dat is niet het geval. Het is allemaal erg handzaam. Het is daarmee niet alleen heel minimaal, het is bijna een anticlimax. Zo’n gigantische ruimte, en dan liggen er een paar stukken keramiek op de grond.

De spotjes laten het glazuur van de objecten glimmen en geven daarmee een groot contrast tegenover de met natuurlicht beschenen bureaus. De blauwe muur laat de aardkleuren van de rode klei nog meer naar voren komen. En daardoor vallen snel ook alle details op, de vreemde details. De keramische werken zijn niet figuratief maar lijken toch een interne logica te hebben waarin vorm en compositie een rol spelen. Door de minimale presentatie krijgen ze meer aandacht dan sensationele oplossingen waar de ruimte van Willem Twee eigenlijk om vraagt. De chaos van de werken zelf spreekt en krijgt bijna sacrale proporties.

Het is een gekke tentoonstelling, minimaal en maximaal tegelijk. Er is niet veel te zien en tegelijk is er ontzettend veel te zien. Het is te hopen dat je er als bezoeken in je eentje bent en de tijd kunt nemen.