Wat levert dat nu op, 1 jaar Lost-Painters.nl?

Zoals inmiddels bekend, bestaat dit blog 1 jaar. Een mijlpaal waar enige reflectie niet geheel overbodig is. Wat het in wezen heeft opgeleverd, daar kan ik heel kort over zijn. Het heeft me 35 euro gekost dit jaar, 10 euro voor de domeinnaam en 25 euro voor de hosting. De reiskosten tel ik even niet mee, dat zou de spuigaten uitlopen.

Maar wat brengt zo’n blog dan wel op?

Het kijken

We hebben een half jaar geleden ook een korte reflectie gehad. Deze is toen speciaal voor PRESENTeert geschreven. Daar zijn we Aquil Copier natuurlijk ook nog enorm dankbaar voor.

Toen konden we nog niet echt tot conclusies komen. Kernpunten waren vooral de kritische reflectie en dat konden we vervolgens natuurlijk ook beter op ons eigen werk. Dat is iets wat nog steeds als een huis overeind staat. Zeker voor mijzelf. Ik merk in discussies met anderen dat ik een bovengemiddeld snelle kijker ben geworden. Nadeel is ook direct dat de wat ‘oppervlakkigere’ of ’toegankelijkere’ werken al snel ‘gezien’ zijn. De inhoud geeft zich zo snel bloot dat het al snel de vorm is die overblijft. Dat is niet altijd even erg want soms is het juist de vorm die ertoe doet. Zoals recent Anouk Griffioen in Den Bosch die toch echt prima werk maakt. Alleen theoretisch inhoudelijk valt er niet zoveel over te zeggen. Dat wil nog niet zeggen dat het werk er niet toe doet of dat ik er niet wat langer naar kan kijken. Sterker nog, ik word jaloers van de tekeningen van Griffioen die echt top zijn.

Inhoudelijk werk wordt dan meer vanuit de theorie een uitdaging, de vorm is meer bijzaak. Ook daar is niets mis mee. Goede kunst is goede kunst.

Over dat kijken ben ik meermalen geconfronteerd, niet alleen hier op het blog een aantal vragen onder de Lost-serie, maar ook in het Van Abbemuseum waar ik een rondleiding gaf. Ook dat zet aan het denken. Wat is nu eigenlijk de waarde van een blog als dit?

Die vragen over dit blog zijn er nog steeds, dat is goed, want dat zorgt ervoor dat ik scherp blijf. Natuurlijk zijn de reacties van bezoekers daarvoor ook noodzakelijk.

Relationele zaken

Ook een niet te onderschatten punt is een netwerk. Het is nooit het doel geweest om een netwerk op te zetten en dus maar een blog te beginnen. Maar het afgelopen jaar hebben we een hoop mensen ontmoet. Dat gaat zowel via dit blog als via Facebook en Twitter. Media die ik dan ook om die reden iedereen kan aanbevelen. De meest inspirerende mensen ontmoet je toch in het echte leven. Ons beruchte (en nog altijd niet gepubliceerde) interview met Rob Scholte is daar een voorbeeld van. Maar ook het gesprek met Bas van den Hurk en Michiel Ceulers. En natuurlijk al die mensen die we tussendoor gesproken hebben. Jongens, you know who you are!

Binnenkort is ArtAmsterdam en ik weet nog dat ik daar vorig jaar volledig anoniem en onbekend kon rondlopen, nu zijn de eerste “kom even langs” vragen al geweest. Dat is natuurlijk ook superleuk.

Op de hoogte blijven

Een open deur, maar door al die blogs (een stuk of 50) in de gaten te houden en dankzij de sociale media, blijf je wel op de hoogte van wat er nu speelt in kunstland. Dit blog is daar niets meer dan een andere blik op.

En de antwoorden op de vragen?

Dit blog is ooit begonnen met een setje vragen. Natuurlijk weten we nu nog altijd niet wat kunst is, of wat goede kunst is, of wat de schilderkunst daarin kan betekenen. Toch wil ik wel een essentieel punt geven wat voor mij als kijker relevant is. Ik heb ooit al eens een tirade over het recente werk van Kiefer gehouden. Een van de belangrijkste dingen die ik wil zien is de noodzakelijkheid van het beeld. Het kan me niet schelen wat de inhoudelijke kant is, of dat die ontbreekt, maar ik wil zeker weten dat het beeld er moet zijn zoals het is.

Ik wil alles serieus nemen, zolang de maker het zelf ook serieus neemt. Dat hoeft niet altijd tot kunst te leiden waar niet om te lachen valt. En als de kunstenaar het zelf al niet serieus lijkt te nemen, dan neem ik het werk ook niet meer serieus.

Een inzicht dat Rob Scholte ons gaf, voor zover ik dat hier mag prijsgeven, is dat iedere kunstenaar een positie inneemt en dat dat inherent onderdeel is van het werk. Ik denk dat hij daar een heel wezenlijk punt van het hedendaagse kunstlandschap duidt. Namelijk dat iedere positie legitiem is, zolang deze maar bewust is. Een kunstenaar die zijn eigen positie (hoe ludiek deze ook kan zijn) niet serieus neemt, kunnen wij als toeschouwer ook niet serieus nemen.

En hoe zit dat dan met kwaliteit, wat maakt een werk goed of wat maakt het slecht?

Hier komen natuurlijk de grenzen van de toeschouwer in het geding, wat voor de één heel goed is, is voor de ander oude koek. Persoonlijk maak ik een onderscheid wat ik persoonlijk goed vind op een aantal vlakken. Ik houd van werk dat me direct aangrijpt op diverse niveaus. Dus complex werk. Dat is niet zo vreemd, dit blog is ook redelijk gelaagd en heeft niet voor niets een theorie– en interviewafdeling.

Slecht werk vind ik vaak werk wat al gedaan is of is blijven hangen in puberale fases. Feministische kunst is an sich geen probleem, maar wat wil iemand daar nu nog aan toevoegen? Dat blijft vaak toch nogal plat en ondoordacht gefrustreerd. Kunst met een vingertjesmentaliteit in de wat socialere kunstuitingen vind ik even hypocriet als iemand met een Hummer die klaagt dat de benzine zo duur aan het worden is. Maar dat zijn vooral persoonlijke meningen en het gebeurt ook vaak genoeg dat het werk wel zijn cliché overstijgt en mij wel iets nieuws weet te brengen.

Natuurlijk speelt hier ook het probleem van ‘maar dat heb ik al gezien’ mee.

En nu?

Het blog gaat voorlopig nog verder want het is leuk om te doen. Iedereen is natuurlijk zoals altijd van harte uitgenodigd te reageren en dingen in te sturen! Tot zover weer deze blik in de keuken van de mensen achter het blog. Voor voorlopig ook even de laatste.