Geblinddoekt proberen een sculptuur te maken klinkt als musiceren met oordoppen in. Toch vond de afgelopen maand een experiment plaats aan de Warmoesstraat in Amsterdam waarbij acht kunstenaars aan de slag mogen met 50 ton klei.
Los van de problemen van geblinddoekt werk maken zijn er natuurlijk ook praktische en logistieke problemen. Even tussendoor naar het toilet gaan is redelijk lastig, voor je het weet bots je ergens pijnlijk tegenop. Dat de muren vol zitten met handafdrukken mag dan ook geen verrassing heten.
Het voorbeeld voor deze tentoonstelling is een documantaire van Martin Barry die hij in 1966 maakte op Saint Martins. Hij liet 25 kunstenaars geblinddoekt in een ruimte los waar van alles was gedaan om te verwarren. Of die verwarring hier nu ook heeft plaatsgevonden wordt niet vermeld.
Het idee om werk te maken zonder er naar te kunnen kijken is niets nieuws, ik ken het als een academische oefening. Maar om lange tijd aan sculpturale reliefs op deze schaal te werken zonder zicht is natuurlijk weer iets anders. Het resultaat is zoals te verwachten valt wisselend. Al gaat het daar eigenlijk niet om.
Bij mij blijft het idee hangen van nagenoeg doof componeren. Beethoven was rondom 1820 volledig doof nadat hij vanaf 1802 langzaam aan doof werd, maar hij schreef nog een van zijn beste werken, de negende symfonie. Het is niet onwaarschijnlijk dat er ooit nog een blinde beeldhouwer of schilder is die sublieme werken maakt.
Deze tentoonstelling is nog tot en met morgen te zien bij W139 te Amsterdam.
al eerder gedaan natuurlijk door kunstenaarsgroep gelitin
@David, zoals ik ook al zei, ik ken het als een oefening op de academie, dus er zijn er vast nog wel meer te vinden. Maar natuurlijk, dat doet er allemaal niet zo veel toe, het blijft een interessante benadering van werk maken.