De kunstenaar als iemand die een spel speelt. In elk geval is falen geen optie en succes de enige mogelijkheid. Het is bijna als een monopoliespel, het is meespelen en winnen of je wordt van het bord weggeveegd. De kunstenaar speelt dat spel of deze nu wilt of niet. Zichzelf bewust buiten de lijnen plaatsen is even zo goed een positie innemen ten opzichte van het spel en er dus aan meedoen. De enige kunstenaars die niet aan dat spel meedoen zijn de (for lack of a better word) amateurs. De kunstenaars die niet weten van het spel.
Maar ook binnen het kunstenaarschap zelf is er een spel. De kunstenaar bepaalt de parameters bij ieder werk weliswaar opnieuw, maar toch is ook hier sprake van wel of geen succes op basis van die parameters. Hoe ga je als kunstenaar om met bepaalde informatie, hoe manipuleer je die zodat er de informatie ontstaat?
Bij W139 is op dit moment een tentoonstelling te zien die het spel, zowel letterlijk als symbolisch benaderd op basis van het boek Games People Play van Eric Berne. Berne beschouwd daarin op toegankelijke wijze dat alle interacties tussen mensen op een bepaalde manier een spel inhouden waarbij er uitwisseling is van informatie en er altijd sprake is van winst voor minimaal één van de deelnemers.
Zo heeft Aam Solleveld niet alleen een grid gemaakt in de hele ruimte die je zou kunnen zien als een spelbord. Ze heeft ook met die ingreep de hele ruimte toegeëigend, je kunt letterlijk niet om haar werk heen. De parameters van de tentoonstelling zijn gegeven maar heeft die omgebogen voor eigen succes. En daarmee speelt ze eigenlijk vals om zodoende tot succes te komen.
Maar ook het werk van Will Sheridan Jr en Borden Capalino lijkt steeds zijn eigen regels te doorbreken. Zo worden er steeds materialen geïncorporeerd in beeld die bijna zo hard, banaal of absurd zijn dat ze daarmee eveneens een bepaalde loophole vinden om het spel uit te buiten.
Als overkoepelend spel is als thema Cluedo genomen, wat in een aantal werken zoals van Joanna Piotrowska, Stuart Middelton (locaties) en Marlie Mul (sporen) ook terug te zien is. Als je het mij vraagt had het ieder ander spel mogen zijn. Maar, misschien is het omdat dat spel dat qua kunst interessanter materiaal oplevert (sporen, plaatsen en daders) en ook daarmee toegankelijker is voor een breder publiek? De keuze aan kunst is namelijk divers genoeg om te prikkelen maar ook toegankelijk. Zeg Cluedo en sommige werken worden ineens heel toegankelijk voor ook minder ingewijd publiek. Wie de zaaltekst leest zal inhoudelijk nog een trapje verder gaan richting psychologie en dan in relatie tot de getoonde kunst kijken.
Dat maakt dit een heel geslaagde inhoudelijke en ook gelaagd toegankelijke tentoonstelling.
De tentoonstelling is nog te bezoeken tot en met 16 augustus te W139 te Amsterdam.
Ja, een bijzonder fraaie tentoonstelling. Dat zijn eigenlijk de meeste conceptuele tentoonstellingen. Er blijkt een bijzonder sterke hang naar esthetiek en schoonheid met uiterst luchtige en oppervlakkige thema’s onder jonge kunstenaars, de laatste jaren. Deze tentoonstelling is wat mij betreft sterk conceptueel en inhoudelijk marginaal.
@za,
Zou je, nu je begrijpelijk anoniem reageert, wat concreter kunnen ingaan op “de hang naar esthetiek en schoonheid met oppervlakkige thema’s onder jonge kunstenaars”? Zo mogelijk enkele concrete voorbeelden?
En hoe zie je de afsplitsing tussen sterk conceptueel en inhoudelijk marginaal in deze tentoonstelling?