Vleeshal; Vivian Suter – Worm in a Water Glass

Het is verleidelijk deze tentoonstelling van Vivian Suter (1949) te zien als een presentatie waarin schilderijen getoond worden. Er worden wel schilderijen getoond, maar het is niet zoals normaal dat je in een museale ruimte van werk naar werk kunt lopen. Bij Suter loop je een installatie in van vele beschilderde doeken door de ruimte heen gehangen zijn. Soms hoog, soms lager, kris kras door de ruimte heen. Het is haast onmogelijk op een individueel doek in te zoomen, altijd zie je constellaties van beelden die samen iets doen. Door het bos de bomen niet meer kunnen zien dus. Het zijn geen schilderijen, het is een totaalinstallatie die je eigenlijk alleen maar kunt ervaren.

Hoewel sommige doeken de suggestie wekken van een voorstelling blijft de voorstelling onduidelijk. Soms lijkt het op landschap gezien door een venster, en links en rechts herken je de suggestie van boombladeren of andere planten. Maar over het algmeen tast je in het duister. Eerder is het een invoelbare energie, een klank. Ieder doek is een instrument geworden van een enorm orkest. Tezamen bespelen ze de ruimte. Waar je normaal een muziekstuk beluisterd met je oren, kun je het muziekstuk hier zien en fysiek ervaren.

De standbeelden van De Vleeshal hebben sjaals om gekregen, ik gok traditionele sjaals uit Guatemala waar de kustenaar woont. Het maakt dat de anders zo statische sculpturen ineens wat leven hebben gekregen.

Het werk van Suter geeft de hele ruimte leven, en wellicht ons als toeschouwers ook even een moment om dat leven te ervaren. Een schilderstentoonstelling waarbij de tentoonstelling zelf minstens zo belangrijk is als het werk zelf. Een aanrader, alleen al omdat net als bij een gewoon orkest deze uitvoering nooit een tweede keer zal kunnen plaatsvinden.