Van Kranendonk Gallery – Jan Adriaans

Van alle angsten die je als beeldend kunstenaar kunt hebben is podiumvrees niet een van de meest dramatische. Het meeste werk verzet je in je atelier, en daarna is het het werk wat op een podium staat, en blijf je zelf met een beetje geluk buiten schot. Alleen als je performances doet, dan is podiumvrees niet praktisch. Die spanning is niet zo heel erg, in de praktijk ga je aan het optreden op een podium niet dood.

Doorgaans tenminste. Dat wordt duidelijk met het werk dat Jan Adriaans (1972) laat zien in Den Haag. Hij zocht de grote Hollywood podia op en alle technische rampen die daar bij zaten. Zo overleed een gitarist aan een microfoon die onder spanning stond. Zo werd iemand in een glazen kist bedolven door cement, omdat het glas het niet hield. Ongelukken tijdens het entertainen van mensen met dodelijke afloop dus. Het zijn er niet veel, maar blijkbaar toch genoeg.

Adriaans pakt die verhalen op en gaat er mee aan de slag. Hij fotografeert en toont conceptueel werk zoals een glazen kist. Formeel allemaal erg sterk uitgevoerd. Er wringt alleen 1 essentieel ding, de beelden missen het fascinerende wat de voorgaande verhalen wel hebben, ze prikkelen de verbeelding en de schijnwerkelijkheid die soms werkelijkheid wordt op de podia. Hollywood zal tot de verbeelding spreken, zeker als het mis gaat. Helaas voor Adriaans kan een glazen box, hoe mooi dan ook uitgevoerd, dat niet doen.

Toch is er ook een werk wat wel blijft hangen en absoluut geen verhaal nodig heeft, dat is een foto die vrijwel direct links bij de ingang hangt. Op de print zijn wat lijkt marmeren beelden en een idyllische waterval. Maar er steken ook rare dingen in het water, als een soort omgekeerde snorkels. Het is juist dat wat Las Vegas maakt wat het is, plastic. Het lijkt heel veel maar dat is het niet. Eigenlijk verteld dit beeld alles podia en de illusie die daar vaak bij hoort, als je even goed kijkt…