Er zijn van die kunstwerken dat je bijna automatisch alleen maar ziet hoe het gemaakt is. Een strikt formeel en esthetische interpretatie van het werk. Je ziet hoe het gemaakt is, of in elk geval je zou het eindresultaat in zekere zin kunnen namaken als je een beetje handig bent. Maar dan moet je wel eerst weten hoe je het moet maken. Dat wil ook niet zeggen dat het eenvoudige werken zijn, de complexiteit zit hem vaak niet in het ambachtelijke maar in het vinden. Dat vinden is dan vooral het moment waarop het ‘genoeg’ is, of juist wanneer het ’te weinig’ is. Het gaat ver te zeggen dat dergelijke kunstenaars strikt op zoek zijn naar de waarheid, want ze zijn vooral bezig met maken. Vanuit het maken ontstaat, vanuit het niets, een object wat vervolgens een beeld kan vertegenwoordigen.
Wat dat beeld dan vervolgens vertegenwoordigd is lastig te duiden zonder het object te benoemen. Wel hebben dergelijke werken vaak een zekere vanzelfsprekendheid, dat terwijl het beeld eerst helemaal nog niet vanzelfsprekend was. Het scheppen van het beeld is in die zin de hoogste conceptuele daad. Iedere benoeming doet afbreuk aan de tijd waarin het werk tot stand is gekomen en hoe dat beeld vervolgens functioneert. Het werk is een strikt formeel visueel gegeven, je kunt dat vervolgens bevatten of niet.
Het werk van Ton van Kints (1955) en Dave Meijer (1955) is dat soort werk wat ik hierboven omschrijf. Of ze dat zelf ook zo zien weet ik niet. Maar de werken spreken als het goed is geheel voor zichzelf.
De tentoonstelling is nog tot en met 12 oktober te zien bij Van den Berge galerie te Goes.
Lekker rommelig afgewerkt allemaal in ieder geval ,daar hou ik wel van
@Wil, Rommelig is niet helemaal het juiste woord, grof is het wel. Maar wel precies zoals het blijkbaar moest zijn.
“Dat wil ook niet zeggen dat het eenvoudige werken zijn, de complexiteit zit hem vaak niet in het ambachtelijke maar in het vinden. Dat vinden is dan vooral het moment waarop het ‘genoeg’ is, of juist wanneer het ‘te weinig’ is. Het gaat ver te zeggen dat dergelijke kunstenaars strikt op zoek zijn naar de waarheid, want ze zijn vooral bezig met maken. Vanuit het maken ontstaat, vanuit het niets, een object wat vervolgens een beeld kan vertegenwoordigen.”
Mooi gezegd, Niek.
ik probeer los te komen van de horizon, maar ook in dit werk blijft de denkbeeldige horizon voor mij aanwezig.
dave