Bij binnenkomst verbaasde me het nogal, normaal ziet een galerie er leeg uit. Dan hangen er schilderijen of foto’s aan de witte wanden en als het druk is loopt er nog iemand in de galerie te kijken. In sommige gevallen is het een formele conceptuele installatie waarbij het verduisterd is om de diaprojecties zichtbaar te maken. Maar hoevaak tref je nu een hele gezellige knutselclub aan in een sociale ruimte gemaakt door de kunstenaar, een ‘hok’ wat van belicht wordt met een gigantische kartonnen lamp met daarop foto’s. Afijn, dat is even schrikken als je binnen komt maar zegt ook direct waar het werk van Rob Voerman (1966) voor staat. Voerman heeft nog het geloof in een utopie.
Als je zijn sculpturen, foto’s en werken op papier ziet, is het misschien niet de meest optimistische utopie. Maar dat hij samen met verstandelijk beperkten nieuwe huisjes bouwt in de galerie is op zijn minst niet de meest lucratieve handel voor de galerie en spreekt toch wel heel duidelijk van een sociale betrokkenheid. Nu ben ik zelf niet iemand die vrijwillig gaat zitten knutselen, dat is niet zo mijn ding. Ik denk wel dat we allemaal proberen de wereld iets mooier, gezelliger, vriendelijker en leuker voor elkaar te maken. Niet alleen via ons werk, maar ook gewoon als mens. Mochten we die twee zaken kunnen combineren, dan is dat een goede zaak.
Grote versies van de afbeeldingen door erop te klikken.
Het werk van Rob Voerman is nog tot en met 1 maart te zien bij Upstream Gallery te Amsterdam. Van de randprogrammering heb ik helaas geen overzicht getroffen (misschien dat Rob Voerman die zelf zou willen aangeven?)
Laat een reactie achter;