Philip Akkerman (1957) is een van de bekendere levende Nederlandse schilders. Na inmiddels een dikke 30 jaar alleen maar zelfportretten te hebben gemaakt en wel 1 per dag (als het lukt) gaan er inmiddels een 3000 werken rond van zijn hand. Een enorm oeuvre dat hijzelf dan ook beschouwt als 1 enkel werk.*
Maar daaruit volgt dan ook wat mij betreft de grote vraag; wat levert dat ene portret nu voor nieuwe betekenis op als je er al 3000 hebt staan? Is dat ene werk dan nog relevant?
Bij Torch is tot 22 oktober een flink aantal werken van Akkerman te zien. Echt uitnodigen om ze allemaal te bestuderen is er door de veelheid niet. Toch vallen er enkele werken op door opmerkelijke schilderkunstige ingrepen. Na die 3000 werken kan Akkerman niet verweten worden methodisch of saai te worden. Nog altijd lijkt het zelfportret hem uit te dagen om diverse facetten van het schilderen uit te proberen. En dat hij goed kan schilderen is hier overbodige informatie.
Maar toch, wat levert dat nu nog echt op, na die 3000 werken?
*nieuwe editie van Verf van Hans Hartog den Jager
Zo naast elkaar lijkt het veel van hetzelfde;
Maar als je ze even apart neemt zie je dat er toch een hoop verschillende dingen in gebeuren en dat ieder werk echt een ander beeld oplevert.
Maar het waren er dus vooral heel veel;
Deze lijkt mij een oude vrouw in plaats van Philip Akkerman zelf;
Deze is dan weer wel duidelijk mannelijk;
En nee, deze foto is niet mislukt. Duidelijk een experiment met kleuren in diapositief te plaatsen. Het is net alsof de foto’s niet kloppen maar dat valt dus best redelijk mee.
Nog te zien tot de 22 Oktober en goed te combineren met de schildersprijs die eergisteren was uitgereikt.
Laat een reactie achter;