The Temporary Stedelijk

Iedereen die de laatste tijd het nieuws, en vandaag andere blogs; Trendbeheer (Jeroen Bosch liep er rond), Whatspace; hier en hier (Remco zagen we rondlopen) en KunstBeeld, je kunt er niet omheen. Het Stedelijk gaat weer open. Ofnujah, niet helemaal. Het gaat Temporary open. Ook wij waren uitgenodigd en gingen samen met Vera (@veermus) en Mr MuseumSukkel (@Museumsukkel) kijken.

Erik en ik hadden natuurlijk nog nooit een dergelijke opening meegemaakt. Je zou verwachten dat het met al die pers en blogs toch wel iets gewichtiger zou zijn dan normale tentoonstellingen. Dat bleek dus mee te vallen. Er waren wel wat meer speeches dan normaal, en die van Goldstein was wel stukken sterker dan je normaal hoort, maar niets bijzonders. Ann Goldstein maakte indruk met haar verhaal. Al waarschijnlijk ingestudeerd kwam er wel veel kracht en passie naar voren en dat is belangrijk voor een museum met internationale ambities.

En hoe zien die ambities er uit in een museum dat nog niet helemaal af is? Het stinkt er nog behoorlijk naar verf. Maar verder ziet het er erg goed uit. Het museum is opgedeeld in twee tentoonstellingen, enerzijds Monumentalism en anderzijds Taking Place. De eerste zijn de nieuwe aankopen, de ander een spierballen tentoonstelling over de positie van het museum en hoe daar mee omgegaan kan worden. De eerste is aanzienlijk rommeliger, maar heeft zijn aard dan ook niet mee. De tweede heeft het geluk dat het 1 congruent verhaal kan vertellen. Een bewijs dat een sluitend concept voor een curator een enorme hulp is om een goede tentoonstelling te maken.

Stukje bij NOS nieuws vandaag

Monumental:

Yael Bartana, Lonnie van Brummelen / Siebren de Haan, Ruth Buchanan, Hala Elkoussy, Marianne Flotron, Zachary Formwalt, Melissa Gordon, Nicoline van Harskamp, David Jablonowski, Rob Johannesma, Iris Kensmil, Gert Jan Kocken, Job Koelewijn, Rachel Koolen, Renzo Martens, Lucia Nimcova, Wendelien van Oldenborgh, Barbara Visser, Mieke Van de Voort

Erg ambitieuze titel voor frisse mogelijke aankopen die hun waarde lang niet allemaal al bewezen hebben. Zoals al eerder gezegd deed deze rommelig aan. Dat komt natuurlijk doordat er veel divers werk is. Vergeleken met de eindexpo’s die we hier de afgelopen maanden hebben gezien, zou het een heel erg goede eindexpo kunnen zijn. Opmerkelijk was ook het veel aanwezige video werk. Veel films en dat is natuurlijk altijd problematisch, maar al helemaal als dat ook nog eens allemaal dicht bij elkaar is. Dan werd er ook nog redelijk wat werk in het duister getoond, dat is voor fotografie natuurlijk nooit handig, maar voor het werk zelf vaak ook niet. Wie bedenkt dat nu bij die musea steeds? Centraal Museum was gisteren ook al een ramp omdat er zo weinig licht was.

Een van de eerste en betere werken zijn die van Jablonowski. Werk waar ze bij Whatspace erg van houden, en wij moeten eerlijk toegeven, niets op aan te merken.

Er tegenover een indrukwekkend werk maar waarschijnlijk indrukwekkend om de verkeerde rede. Het is enorm groot maar eigenlijk zie ik niet in waarom het hier moet zijn. Op reproductie zie je meteen waarom het een slap ding is. Of ontgaat ons nu iets?

Rob Johannesma maakte ook een gigantisch werk voor aan de muur. Bij dit werk gebeurt er aanzienlijk meer dan hierboven. Collagetechnieken op heel groot formaat. Dat Renzo Martens hier nu heel dicht bij licht is enigszins vervelend, maar de twee werken kunnen het prima met elkaar vinden. Martens ook met sterk en duidelijk werk. Al deed de neonverlichting het niet.

Job Koelewijn (al vind ik er persoonlijk geen zak aan, maar wel sterk werk) en de goed vertegenwoordigde Gert Jan Kocken zitten samen in 1 ruimte.  De laatste staat in meerdere ruimtes, hier even onder elkaar gezet. Van de posters wist de beveiliging aanvankelijk dus niet of het publiek ze mee mocht nemen. Het ligt er namelijk best twijfelachtig bij of het nu werk is of niet. Ik heb nu dus twee mooie posters voor in mijn atelier. Koelewijn heeft zich uitgeleefd op Spinoza’s Ethiek.

Draait in het echt minder goed dan op je beeldscherm.

De bewuste posters met werkjes erboven.

En de posters zijn dus gewoon foto’s van deze foto’s.

Werk dat elders hangt/staat.

Mieke van de Voort maakt foto’s en het heeft duidelijk te maken met engagement. Verder zijn de sculpturen erg krachtig, dus waarom staan die er niet in plaats van de foto’s er van? De foto’s zijn overigens perfect gemaakt.

Van de mogelijke aankopen is er maar 1 schilder bij, Melissa Gordon. Ik vind het interessant werk, Erik en Museumsukkel minder. Ik vind het spannend dat iemand aan de haal gaat met de klassieke schilders zonder een eigen identiteit daarin volledig te verliezen. Dat is ook meteen wat het meer is dan alleen een vormenexperiment. En natuurlijk laat het heel duidelijk zien dat de schilderkunst een enorme voorgeschiedenis waar je als schilder nauwelijks onderuit komt. If You Can’t Beat Them, Join Them.

Louise Lowler tsjilpt de namen van kunstenaars. Leuk geluidswerkje wat zeldzaam genoeg ook nog eens beeldend te vatten is. Leuk, maar niet echt spectaculair. Ik zou het niet kopen. Het geluidsstuk zelf is HIER te beluisteren.

Rachel Koolen heeft ook wat multimedia, in dit geval liet het zich gelukkig voor ons ook fotograferen. Wat nog niet wil zeggen dat het inzichtelijk werk is. Toch is het redelijk spannend door de combinaties van materialen.

Kort genomen een aangename tentoonstelling om zo eens te zien hoe het aankoopbeleid van een groot museum zich ontwikkeld. Er zitten zeker werken tussen die ik vaker zou willen zien. Maar er is ook genoeg dat waarschijnlijk de depots in verdwijnt om er nooit meer uit te komen als het gekocht wordt.

Taking Place:

Karel Appel, Stanley Brouwn, Daniel Buren, Jan Dibbets,Rineke Dijkstra, Ger van Elk, Morgan Fisher, Mario Garcia Torres,Hans Haacke, On Kawara, Martin Kippenberger, Barbara Kruger, Germaine Kruip, Louise Lawler, William Leavitt, Navid Nuur, Roman Ondák, Willem de Rooij, Diana Thater, Lawrence Weiner

De tweede tentoonstelling was alleen al vanwege de namen natuurlijk meer de moeite waard. Ook heeft het natuurlijk het dwingende curatorconcept mee. Een intikkertje voor Goldstein dus. Het lukt haar dan ook zonder enige moeite om het tussenmoment waarop het museum nu is, half museum en half bouwput, een tentoonstelling neer te zetten die daar mee om gaat. Een intikker is natuurlijk Buren.

On Kawara gaat misschien niet direct over musea, maar ach, zat toch in de collectie en het gaat over tijd. Die 7 jaar verbouwen vielen nog best mee, je moet er maar eens een miljoen wachten. Het oplezen van de jaartallen door twee vrijwilligers is echter ontzettend strak. Ontzettend sterk werk.

Overigens, iedereen die wil, kan zich opgeven om deel uit te maken van het werk van On Kawara. In een brief door Ann Goldstein rondgestuurd vraagt ze om mensen die mee willen helpen de 1 miljoen jaartallen te halen. Dus geef je op;

Rineke Dijkstra is vertegenwoordigd met de kinderen die naar een schilderij kijken van Picasso. Ook een intikkertje maar wel leuk.

Louise Lowler heeft dan ook nog die enorme foto. Nog een intikkertje en eigenlijk een matig werk. Begrijpelijk dat ze het naar boven hebben gehaald, maar stop weer snel terug in de depots.

Het werk van Navid Nuur met “baksteen en speeksel” is misschien nog wel het meest verrassende werk dat er gekozen is. Niet megalomaan zoals veel ander werk, maar juist poëtisch en eenvoudig. Toch gaat het door de keuze een hele mooie relatie aan met het Temporary Stedelijk. Op de muur is met de baksteen geschreven “What is lost in time, Will be found in time.” Het is alleen bijna niet te zien. Op de foto dus al helemaal niet. Prachtig subtiel dus. Zou de baksteen van het oude museum zijn? Zou het nog net iets sterker maken. Topwerk en mag wat mij betreft blijven waar het is.

Het werk van Kruger is weer wel megalomaan. Maar, het is natuurlijk wel lekker spectaculair. Vooruit, omdat het nu zo ontzettend lekker groot is mag het. In een iets kleinere ruimte zou het weer niet werken. Dit is overigens een van de meest lichte zalen, dus ideaal om mooie foto’s/schilderijen te presenteren in de toekomst.

William Leavitt heeft een raam gemaakt. Mooi werk. Ik ben er nog niet helemaal uit waarom dit in deze tentoonstelling staat? Museum moet een blik werpen op de realiteit?

Het werk van Germaine Kruip dat speciaal voor het Stedelijk vervaardigd is past niet echt per se binnen de tentoonstelling, maar wel bij het gebouw. De spiegels draaien om de 14 seconden rond en laten niet alleen de buitenwereld maar ook onszelf zien. Hier gaat het duidelijk om de grens tussen museum en realiteit. Prima concept en spannend door geconfronteerd te worden met jezelf als je heel serieus naar het kunstwerk staat te kijken.

Het werk van Dibbets is natuurlijk prima. De connectie met tentoonstellingsconcept is ook wel duidelijk.

De lopende actie van Roman Ondak is nu nog niet zo spannend, maar over een half jaar wel als al die bezoekers hun lengte hebben aangegeven. Ben benieuwd.

Martin Kippenberger, Zijn installatie wil hier niet helemaal lekker uit de verf komen omdat het iets te rommelig is in die ruimte, komt ook door die lelijke blauwe tape. Ook is de link met het Stedelijk mij beetje vaag. Dan is het ook nog eens niet een heel erg super werk van Kippenberger. Die heeft veel beter werk gemaakt dan dit.

Het schilderwerk van Morgan Fischer past ook niet helemaal binnen het concept. Wel erg goed werk. Prachtige monochromen op paneel waarvan het doek briljant is opgespannen. De ruimte mag ietsjes lichter zijn.

Torres is er ook. Niet zijn meest spannende werk.

Dan een topper deze dag, dat is Diana Thater zeker. Prachtige installatie. Niets op aan te merken. Zien we graag vaker in deze ruimte.

Werk waar ook niets op aan te merken is, en perfect past binnen de tentoonstelling, is het werk van Haacke. De kubus met water dat reageert op de temperatuur binnen het museum.

Van Elk is gewoon leuk.

Ten Slotte mooi dat het hokje van Appel er nog gewoon is. Wel weer een appeltje-eitje voor Goldstein die waarschijnlijk meer indruk had gemaakt als ze de ruimte had afgesloten.

Totaal gezien kunnen we zeggen dat het goed is dat het Stedelijk er weer is. Denk ook dat dat het voornaamste doel is van deze tentoonstellingen. Zijn dit dan echt tentoonstellingen die internationaal gezien mensen wakker zal gaan schudden? Nee, wijzelf werden er niet echt wakker van. Maar, dat maakt het zeker geen slecht museum. Het is goed dat er teken van leven is, en als het straks eindelijk klaar is, dan verwachten wij vuurwerk van Goldstein. Dat ze net zo revolutionair kan zijn als dat ze passioneel over de kunst sprak bij de opening, dan gaat het goed komen.

Wij bedanken @Stedelijk voor hun uitnodiging.