Bijna niemand leeft eenzaam op een eiland. En zo kennen ook veel kunstenaars kennen. Sommige delen hun atelier, of hebben op dezelfde academiegezeten, zijn simpelweg vrienden en zo nog veel andere mogelijkheden. Wie de informele netwerken van kunstenaars volgt komt er al snel achter dat beïnvloeding van elkaars werk, lang niet altijd zo veel te maken heeft met het werk.
Woody van Amen (1936) en Hidde van Schie (1978) waren zo ooit docent en student en vervolgens zijn het vrienden van elkaar geworden.
Een tentoonstelling van beider werk klinkt op het eerste gezicht niet als een heel logische keuze. Beide maken weliswaar zowel schilderijen, sculpturen en installaties, maar zowel inhoudelijk formeel zijn er meer verschillen dan overeenkomsten. Onderlinge beïnvloeding is wat dat betreft nauwelijks merkbaar. Waarom zou je dan toch een tentoonstelling met elkaar doen?
Dat de tentoonstelling van de twee samen toch een sterke dialectiek heeft, is dan verrassend. Of, is er iets anders dan formele en inhoudelijke eigenschappen dat speelt tussen de twee op een ander vlak, wat die wisselwerking zo sterk maakt?
Waarschijnlijk is het dan toch die vriendschap tussen de twee, het wederzijdse respect en kennis van elkaars werk die op subtiele wijze door de tentoonstelling heen sluipt. Het is niet zo zeer het werk, of waar dat werk over gaat, dat de combinatie geslaagd maakt. Het is een attitude, waarschijnlijk dezelfde houding die de twee vrienden maakt, die hier de lijm is tussen de werken. Er is sprake van een vergelijkbare soort ernst, humor en zelfs hun veelzijdigheid is daarin een overeenkomst. Ook de is de houding ten opzichte van cultuur hetzelfde. Nu gebruikt de ene weliswaar het verre Oosten en de andere (pop)muziek, maar de wijze waarop ze daarmee opgaan ligt niet ver van elkaar. Het is hun levenshouding, wat tevens hun houding in de kunst die de synergie creeert.
Zoals ik al zei, een kunstenaar staat nooit helemaal alleen. In dit geval zijn het twee kunstenaars die elk een andere weg in zijn geslagen, maar op een andere manier parallel met elkaar lopen en zo perfect op elkaar aansluiten.
De tentoonstelling is nog tot en met 19 april te bezoeken bij Tent te Rotterdam.
Wat een goed werk van Woody van Amen, echt verbazingwekkend dat we zijn werk zo weinig zien.