Het werk van Marjolijn van den Assem (1947) is intens. Al jaren lang werkt ze vanuit het gedachtengoed van de filosoof Nietzsche. Ze herschrijft hele boeken van de denker. Soms leesbaar, maar vaker niet en verandert de tekst naar beeld. Vrijwel altijd geschreven met inkt op papier, soms met een fijne pen, dan weer met een kwast. Soms wordt er in gesneden en weer aan elkaar verbonden met de nietmachine. Van megalomaan groot met grote gebaren, tot bedachtzaam schrijven en kleine collages.
Sporen van geweld en destructie zijn altijd te vinden in haar werk. Ze spaart duidelijk niets in haar werk, alles moet kapot kunnen en dan verworden tot iets anders. Het is een houding van kracht en levenslust, maar tegelijk ook de vernietiging daarvan onthult. Op zichzelf bekeken zijn misschien niet alle werken even interessant. Maar tezamen, en zeker als oeuvre, getuigen ze van die eerder genoemde levenskracht.
De tentoonstelling die nu te zien is met haar werk deelt die energie met een groter publiek. Hoewel het slechts een enkele zaal is, is het er propvol met werk. Zelden een presentatie gezien die zo klein is, maar waar tegelijk zo veel te zien en te ontdekken valt.
Laat een reactie achter;