Temporary Stedelijk II

Vandaag was de persopening voor Temporary Stedelijk II. Nadat we Temporary Stedelijk I bezocht hebben waren we natuurlijk benieuwd naar het vervolg. We vroegen ons af of het vervolg van de ’tijdelijke’ serie betekende of we het museum als volwaardig of af moesten beschouwen, of dat het meer een teken van leven is? We gaan voor dat laatste.

Allereerst was er natuurlijk een dankjewel en een praatje van de directrice. Zoek de verschillen met de vorige keer.

Temporary Stedelijk II is eigenlijk een verzameling van meerdere tentoonstellingen. Vorige keer was een duidelijke keuze gemaakt in de manier waarop de begane grond en de verdieping waren ingedeeld. Deze keer is dit onderscheid minder duidelijk. We lopen van een zaal met Carl Andre ineens in een designhoek. Niet dat design een probleem is, maar het verschil is erg groot. In elk geval de namen van de tentoonstellingen:

Temporary Stedelijk II, Making Histories: Changing Views Of The Collection:

Recollections, TV als… Recente Aanwinsten en Projecten

Qua tentoonstelling was het dus een veelheid aan (kleinere) tentoonstellingen, althans zo keken wij er tegenaan. Dat is ergens begrijpelijk want we kunnen ons voorstellen dat het team van curatoren van het Stedelijk staat te popelen om aan de slag te gaan in het gebouw. De enige tentoonstelling die als een volwaardige tentoonstelling overkwam is het “TV als…” gedeelte, dit door de hoeveelheid werken. De designafdeling had bijvoorbeeld slechts drie ruimtes tot zijn beschikking en kon daardoor niet veel meer worden dan een verzameling objecten bij elkaar.

TV als…

Beneden was eerst dus “TV als…”  te zien. Oftewel, wat kon men ooit eens doen met TV’s. Veelal relatief oud werk en bekendere namen, maar ook wat onbekend werk. We hoeven niet uit te leggen dat we niet van alles foto’s hebben, want dat ziet er simpelweg nogal saai uit op dit blog. Daarvoor zul je echt zelf moeten gaan kijken. Voor de fans van TV-kunst is het een must see.

Soms waren het mooi gevonden analoge effecten…

…soms waren het de klassiekers die we (inmiddels) al zo vaak gezien hebben…

… soms ook klassiekers die we nog niet gezien hebben en verdomd mooi als hommage…

… sommige werken zijn ook gewoon grappig, zoals deze waarbij er papiersnippers in de RGB kleuren op de beeldbuis zijn geplakt, de ruis eronder licht het op. …

… of er was werk van iemand waarvan we niet wisten dat er ook nog ander werk uit kwam dan vis. Op het moment dat er geweld op de TV verschijnt begint er een een compressor lucht door een slang te schieten waardoor deze niet alleen veel herrie maakt maar ook alle kanten uitschiet…

… van Richard Serra een bekend werk (Youtube klik je hier!) De moeite waard om even te zien…

… of een mooie installatie waar televisies in verwerkt zijn, het lood deed even denken aan Serra (vooral omdat het dichtbij elkaar stond, maar dat was het dus niet (maar of de namen zo kloppen weet ik ook niet) Het is in elk geval mooi te zien dat de TV ook als object in het werk kan meespelen en onderdeel kan worden van het beeld. In plaats van natuurlijk het beeld in de TV te zoeken…

… en ten slotte was er nog een reeks VPRO-uitzendingen. Die hebben we niet zitten kijken want daar was geen tijd voor. Het was een reeks afleveringen waarbij door het Stedelijk kunstenaars gevraagd waren om iets te doen voor TV. Dat leverde nogal een hoop verschillende insteken op. Steeds was er 1 uitzending te zien en moest men wachten op de andere uitzendingen op een andere TV.

Verder waren er beneden ruimtes met kinetische kunst (of dat werd ons verteld) bestaande uit schetsen van Rauschenberg, een werk van Calder en twee Tinguely’s en meer ruimte was er ongeveer niet. Er is vooral veel documentatie aan de wanden. Dat is jammer want volgens mij moet je kinetische kunst vooral zien en dan vooral nog zien bewegen. Dat was hier niet aan de orde.

Op naar boven…

De klassiekers

Geen idee of er een titel was, maar er waren ook wat gouden ouden tentoongesteld boven. Die kennen we allemaal en daar hoeven we niets aan toe te voegen. Stuk voor stuk topwerken.

De volgende Nauman hing eigenlijk beneden verloren tussen twee tentoonstellingen in, maar misschien wel een van zijn beste werken.

Mike Kelley hangt daar iets voor met een installatie. Er waren een beetje vreemd uitgelichte foto’s waarvan de reflectie op van het glas een enorme witte rechthoek op de vloer projecteerde. Daarnaast zijn er een zwart doek en twee schermen waarop films geprojecteerd zijn met een dansende Mike Kelly.

Toorop hangt ook ergens tussen wal en schip maar behoort toch echt tot de klassiekers. Een mooie reeks portretten.

Niet te vergeten de grote hal door Flavin. Een erg mooie site-specific installatie. Modern en klassiek tegelijk. Een minimale ingreep met een maximaal effect.

Judd mag natuurlijk niet ontbreken met zijn prachtige ruimtelijke schilderijen.

Groot knutselwerk, van Matisse, wat daar prima hangt als je binnen komt boven.

Om de hoek rechts hangt dan dit super retestrakke werk van Jo Bear. En we hadden gezien dat Newman daar nog wat van had kunnen leren, die lijkt dan ineens wel erg slordig. Zie de detailfoto van hoe het spieraam is opgespannen en de randen afgewerkt.

Nog verder naar rechts, die Newman en Kelly. En natuurlijk passen ze weer niet op de foto…

Aan de andere kant van de Matisse andere grootheden… (daar gaan we dus echt niets over zeggen)

Dan de beelden van De Kooning, die – eerlijk is eerlijk – toch net een iets betere schilder was dan beeldhouwer. Neemt niet weg dat de hoeveelheid ruimtelijk werk indrukwekkend was. Het was ook keurig opgesteld in de ruimte.

En natuurlijk mocht Sandberg niet ontbreken. Een aandoenlijk verhaal over wat hij maakte terwijl hij ondergedoken zat. Als ik het goed begrepen had wordt het binnenkort uitgegeven in boekvorm.

Ger van Elk, een hommage aan Paul Klee. De eerbetonen lijken het goed te doen bij het Temporary Stedelijk.

Grootste teleurstelling was toch, vooral voor Erik, het opgerolde lood van Serra. Is toch wel een erg eenvoudige ingreep en werkt niet erg lekker in de enorme ruimte. Misschien dat het in een veel kleinere zaal beter tot zijn recht zou komen.

Een grote ontdekking, of in elk geval opvallend goed werk was de film van Fiona Tan, erg mooie beelden waar Erik en ik beide lang naar hebben zitten kijken.

En Erik heeft stiekem op een Carl Andre gelopen… Had ik ook altijd al willen doen.

De overigen…

Dan was er nog het een en ander te zien dat niet direct te koppelen was aan bekende namen of de TV-werken.

Zo was dit een erg mooie dubbele projectie van een camera die uit een vliegtuig is gegooid. Erg boeiend om naar te kijken en om het celluloid te horen ratelen.

Een handstand is nog nooit zo vertederend geweest als deze.

Lothar Baumgarten hing ook een beetje verdwaald ergens halverwege.

Onderstaand werk is een mooie projectie. Het was een raam en continu veranderden er dingen. Het werkt esthetisch uitstekend.

Minder sterk was deze. Al is me even ontschoten wat het ook al weer precies was. Op de foto ziet het er namelijk wel spannend uit.

Soms kan werk ontzettend eenvoudig zijn maar toch een erg scherpe uitwerking hebben dankzij de ruimte. Zo ook deze.

Er was ook aandacht voor de designafdeling. Ze hebben er een ontzettend leuke verwarming aan de muur hangen, maar echt warm was die niet. Jammer, maar wel bijzonder.

Soms kan een lamp wonderen doen aan een werk, zo ook hier. Uit de nieuwe aanwinsten.

Nog een verloren verzameling werken… Geen idee waarom het er hing. Er hing overigens ook nog geen zaaltekst. Ze waren de geprinte A4-tjes nog aan het uitprinten en vastnieten, vandaar dat het een preview heet natuurlijk.

En nog een beeld waar ik niet van weet waar het hing of waar het over ging… Maar het zag er wel lekker uit. Een stuk filmstills van een kort shot?

Gelukkig was er een bank, zodat we even konden zitten, bleek het ineens design te zijn en zelfs een bordje te hebben.

Ach, het was tijd om verder te gaan. We hebben nog even onze ogen uit gekeken in de ontzettend mooie boekenwinkel. Daar houden we wel van.

Tot zover dit beeldverslag.

Is het nu echt de moeite waard om te gaan?

Absoluut, het Temporary Stedelijk laat de potentie van het Stedelijk museum zien. Voor een goede tentoonstelling is het allemaal te rommelig. Het is ook de vraag of dat wel de bedoeling was dat we er zo naar zouden kijken. Hoewel natuurlijk Temporary Stedelijk I wel deze intentie had, waarbij in elk geval de bovenverdieping een overzichtelijke en inzichtelijke tentoonstelling liet zien. Dit maal was dat niet echt het geval, wat volgens ons jammer is. Het zou ook nu mooi geweest zijn om in de ruimte die er is, en dat is ook nog best wat, echt een tweetal goede tentoonstellingen neer te zetten. Des noods een solo Mondriaan, als het maar goed is. Maar nu is het vooral “we kunnen nu niet veel maar we willen eigenlijk alles en laten vooral de potentie van onze collectie zien”. Hierdoor lijken er geen offers te zijn gemaakt. De regel “Kill Your Darlings”  is ze compleet ontgaan.

Wij zouden graag bij een eventuele Temporary Stedelijk III een tentoonstelling zien. Dat die uit de collectie kan worden samengesteld moet geen probleem zijn, dat bleek nu wel. We hebben later deze dag het Van Gogh bezocht. Zelfs 30 bekende van Gogh werken samen weten ons nog altijd te boeien. Dat kan het Stedelijk ook.

Maar bovenal, waar het Stedelijk wederom in geslaagd lijkt is bevestigen dat een museum iets moet laten zien, dat is beter dan gesloten blijven. We wachten in spanning af op deel III, dat hopelijk wel eens echt inhoudelijk mag worden.