In een poging om vervlogen tijden te herinneren bewaren we objecten. Niet enkel objecten omwille van hun binding met dierbare personen (of onszelf), maar ook foto’s en ander archiefmateriaal zoals video’s. Niet alleen het leven is vergankelijk, ook die objecten en archiefstukken zullen de tand des tijds niet overleven. Iedere luid tikkende seconde, is destructief. We bewaren in de hoop onze herinneringen nog iets langer te koesteren, wetende dat het uiteindelijk een verloren zaak zal zijn.
In deze solotentoonstelling van Aimée Zito Lema (1982) is het horloge het terugkerende object, drie horloges van verschillende generaties. Elk met zo zijn eigen mechaniek en herinneringen. De horloges, en t-shirts en jassen zijn door röntgen doorgelicht, ieder aspect ervan bestudeerd. Zo wordt er van deze dierbare objecten nieuw archiefmateriaal geproduceerd. Beelden die uiteraard ook onderhevig zijn aan de tijd. De kunstenaar heeft alvast de tijd geholpen; foto’s hebben een veeg textielinkt gekregen en/of zijn verscheurd. In een van de twee films is te zien hoe diezelfde foto’s weer langzaam in elkaar gelijmd worden, wellicht in een poging om de tijd ook weer de rug toe te kunnen keren.
De tijd is destructief, en de mensheid onderneemt pogingen om dat steeds maar weer te slim af te zijn. Zo is tijd niet enkel een destructie, maar ook een continue verandering naar andere staten. Het ene komt en het andere gaat, maar er gaat niets verloren.
Laat een reactie achter;