Suzanne Biederberg Gallery; Fatima Barznge

Ook al ben ik misschien niet altijd even diplomatiek positief hier over dingen die ik zie, het staat voorop dat als iemand ergens tijd en energie in heeft gestoken om iets te doen, iets toe te voegen aan het reeds bestaande, dat dat respect verdient.

Dat wil niet zeggen dat als iemand jaren is bezig geweest aan een werk dat het werk automatisch goed is, maar wel dat het met een zekere respect benaderd zal moeten worden. Want blijkbaar vond iemand het al die uren waard om er in te steken. Dat doen ze niet uit pure bezigheidstherapie mag je aannemen.

Ik weet niet hoe lang Fatima Barznge (1968) bezig is met haar werk, ook al zien sommige werken er ogenschijnlijk eenvoudig uit zit er een hoop tijd in. Vooral haar grote monochrome doeken moeten maanden aan werk in zitten. Niet dat het daarover gaat, maar het is zichtbaar niet met een roller gedaan. Vele lagen dunne lijnen zijn zo over elkaar gezet dat er van een afstand een monochroom ontstaat, maar wel een met een pointillistische kleurkracht. Niet dat die kleurkracht op foto’s behouden blijft, dus dat zul je even bij deze van me moeten aannemen.

Maar naast dat dat naar bezigheidstherapie zou neigen als dat alles was, gebruikt ze dezelfde werkwijze ook kaler om tot landschappen te komen. Lucide landschappen die even zo goed als impressionistische landschappen blijven sidderen van een energie. Pointilisme, met streepjes en dan naar het hedendaagse dus. Juist de combinatie tussen het zeer doorwerkte en het bijna minimale waar het handschrift nog zeer de boventoon drijft maken dit werk meer dan een revival van een post-impressionistisch gegeven. De energie kan in de tijd zitten, maar ook in de directe handeling zelf die misschien in een flard voorbij is.