In Tilburg is op dit moment bij Studio van Dusseldorp de tentoonstelling De Hang te zien van Huub van der Loo (1962) samen met Carina Diepens (1958).
Huub van der Loo is een schilder die we hier en hier al eens eerder voorbij zagen komen. Hij schildert met sterke kwaststreken met vette lagen olieverf. Hier laat hij in combinatie met Carina Diepens een heel andere kant zien van het aardse schilderwerk; de poëzie van het aardse schilderen.
Wat overigens ook nieuw is voor mij is, is dat Huub van der Loo naast schildert, ook fotografeert, installatiewerken maakt en zelfs lichtkunst maakt. Hiermee wordt duidelijk dat het hem niet enkel om het schilderen gaat, waarbij de materie de betekenis heeft, maar ook om wat daar omheen zweeft.
Bij Carina Diepens is het wat dat betreft weinig anders, ook haar werk lijkt in eerste instantie over materie te gaan. Juist in het samenspel met Huub blijkt dat het ook daar niet om gaat, maar om iets wat daar net buiten ligt.
De titel van de tentoonstelling is dan ook misschien veelzeggender dan mijn woorden hierboven; ‘De Hang’. Een titel die zowel een materiële als poëtische richting doet vermoeden.
Aanvankelijk lijkt het een erg volle tentoonstelling in de galerie. Toch hangt er weinig meer werk dan gebruikelijk is voor Studio van Dusseldorp. Het lijkt nu alleen veel meer omdat het werk formeel veel verschilt. Er zijn foto’s, schilderijen, werken op papier, tl-kunst, sculpturaal werk en filmisch werk. Door deze veelheid is er continu sprake van interferentie. Ieder werk legt direct een relatie met een ander. Het autonoom benaderen van een enkel beeld is bijna onmogelijk. Niet alleen van beeld naar beeld is er verschil, maar ook van medium naar medium. Hierdoor wordt de toeschouwer gedwongen te kijken in een andere modus, of, misschien dwingt de toeschouwer zichzelf om zo te kijken? Is het zo dat we een filmwerk op andere voorwaarden moeten benaderen dan een schilderij? Dat is iets wat hier zeer zeker meespeelt.
In juist de veelheid van de werken zit ook de kracht van de tentoonstelling. Niet steeds wordt er op de materie van het ene werk gewezen, maar steeds op hoe dat inwerkt op dat van een ander werk. Zoals al eerder gezegd, leggen Huub van der Loo en Carina steeds de verbanden naar elkaar toe, en af, en zo ontstaat die hangende poëzie.
Twee kunstenaars die ogenschijnlijk vooral heel aards en materiegericht werk maken, blijken toch juist ook in de lucht te kunnen hangen, de richting naar beneden, steeds bewust van waar het is, maar in de lucht voor de betekenis; Hang-poëzie.
Is nog te zien tot en met 1 april bij Studio van Dusseldorp en is goed te combineren met een bezoek aan de nu al legendarische Ai Weiwei in de Pont.
Dank voor je blog Niek! Je geeft een inzicht vanuit een heel mooi standpunt. De poëzie is zeker aanwezig in mijn werk, en hier zeker ook in het samenstellen van de werken met Carina, en de manier van ophangen, maar het wordt niet altijd gezien. Niet zelden blijft de criticus hangen in het benoemen van de materie, daardoor ontgaat hen een deel van de betekenis die inderdaad veel lastiger te beschrijven is.
mooie detailfoto's trouwens
Dankjewel :). Dat was daarom ook een van de punten waarom het dit keer wat langer duurde. Het is inderdaad (zeker als kijker) makkelijk om in de materie te blijven. Dat terwijl nu blijkt dat er ook nog iets anders aan de hand is. Dat is wel erg lastig. Maar tof te horen dat je het goed vind. En natuurlijk, ook al is de materie minder relevant, de detailfoto's blijven essentieel ;).