Een computerspel werd in het verleden opgebouwd vanuit de camera. Bij autorace spellen was dit misschien het meest duidelijk, als de computer niet zo sterk was moesten bomen nog verschijnen in het beeld terwijl je er al bijna voorbij reed. (zoals bijvoorbeeld Need for Speed uit ’94) Ook al heb je het idee dat je over een racebaan rijd, eigenlijk bestaat er maar een heel klein deel van. En zelfs het deel dat je ziet, werd vaak vele malen tegelijk gebruikt. Je had slechts een handvol bomen, en de textuur van de straat herhaalde zich om de zoveel seconden.
Soms vraag ik mij wel eens af, of de wereld dan ook wel bestaat. Ik zie nu op dit moment mijn computer, tafel, stoel en het einde van de kamer. Bestaat de buitenwereld dan wel? Het idee dat als een boom omvalt en niemand die hem hoort, is die boom dan wel gevallen? Als ik de boom niet heb zien vallen is die boom dus niet gevallen.
Het resulteert dan in een eenvoudiger wereldbeeld. Als ik alleen maar rekening hoef te houden met waar ik zelf ben, hoef ik me niet druk te maken over dingen die buiten mijn blikveld vallen. Zoals dat computerspel dat ook deed om rekencapaciteit te besparen. Door onderdelendelen pas op te roepen op het moment dat ze nodig zijn werkt energiebesparend. Als je daarbij ook nog veel herhaling gebruikt bespaar je ook nog eens opslagvermogen. Het maakt het een stuk eenvoudiger om de wereld te begrijpen.
Bij Stroom is op dit moment een solo-presentatie te zien van Gareth Moore (1975). En hij doet in zijn werk eigenlijk het tegenovergestelde van dat computerspel. Hij roept zoveel mogelijk verschillende informatie op, associaties en daarmee verward hij de toeschouwer. Hij toont een zestal kooien, gelijk van formaat maar steeds met een ander gaas, andere achterwand en andere bodem. De materialen zijn soms logisch zoals zand, maar rattengif (hoe mooi de kleur blauw ook is) is geen gebruikelijk pigment materiaal.
Ook de objecten die hij in de kooien stopt zijn vreemd. Het zijn ogenschijnlijk willekeurige materialen die samengevoegd worden tot muziekinstrument. Nu zal het muzikale aspect daarvan in een aantal gevallen wel meevallen, maar geluid produceren zal er prima mee lukken.
Het zijn eigenlijk een zestal rariteitenkabinetten. Vreemde objecten die de breedte aan mogelijkheden van onze wereld laten zien. Niet zodat we de wereld begrijpen, maar vooral laten zien wat er nog mogelijk is waarvan we nu nog helemaal niets begrijpen.
Het levert een tentoonstelling op waarvan misschien niets te begrijpen valt, maar waarvan je je wel continue kunt verwonderen waar je in hemelsnaam naar aan het kijken bent.
De tentoonstelling bij Stroom eindigt zondag 20 september met een performance vanaf 3 uur.
(* vrij naar Hans-Christian Dany, Tomorrow I will be a Painter.)
Jullie moet ook langs Gallery Lokaal WV15 komen! volgeden de weekend. 19 September van 4 tot 6 opening,
@Josilda, Wij moeten gelukkig niets, maar als je uitnodiging stuurt per mail naar info@lost-painters.nl zal ik kijken wat de mogelijkheden zijn.