Laat ik beginnen met te laten weten dat het fotograferen van het werk van Schoorel onbegonnen werk is. De nuances van haar werk laten zich simpelweg niet vertalen in pixels omdat de sensor maar voor het beeldscherm te weinig kleuren kent. Het lijken monochromen, maar in werkelijkheid laat Maaike Schoorel (1973) zien met hoe weinig verf, je een totaal beeld kunt tonen.
Een ander aspect wat haar werk op foto geen eer doet is haar gedans met de verf. Niet alleen is het het weglaten en wat dan wel te tonen, het is ook de manier waarop er dan verf geplaatst wordt. Soms lijkt ze heel precies een rand van een figuur te duiden, bijna aaiend over het doek. Een ander moment zit er een hoopje verf die in relatie tot het geheel ineens een passende plek blijkt te hebben. Want, naast de bijna onzichtbare voorstelling, ontstaat er werk wat zich ook als strikt abstract laat lezen.
Afijn, ik kan iedereen adviseren even te gaan kijken, want het erover hebben schiet ook niet op als je het werk niet kunt zien.
Hier dus een fotoimpressie.
Het werk van Maaike Schoorel is nog tot en met 21 juni te zien bij Stigter van Doesburg te Amsterdam.