Meest opmerkelijke presentatie die ik afgelopen zaterdag zag is die van Helen Verhoeven (1974) bij Stigter van Doesburg. Verhoeven maakte de laatset jaren vooral hoofdzakelijk grote grijze werken met veel figuren die ontleent waren uit films en bekende schilderijen. Maar nu toont ze werk wat verhoudingsgewijs klein is, en vooral kleurrijk.
De werken confronteren, wringen en schuren. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ze dringen zich op een bepaalde vervelende manier op zonder dat je kunt duiden waarom. Het is goed geschilderd en de kleuren vloeken nergens echt, maar toch voelen de beelden niet lekker aan. Zoals een schilderij soms ook optisch scheef kan hangen aan de muur, wetende dat het dus wel recht hangt.
Het zal allereerst te maken hebben met de ruimtelijkheid van de beelden. Op het ene moment wordt er ruimtelijkheid gesuggereerd maar steeds wordt deze ontkent in relatie met een ander stuk. Hierdoor worden de beelden claustrofobisch.
Een ander aspect zijn de misvormde hoofden die leeg je als toeschouwer aankijken. Als er een vrouwelijk antwoord moest zijn op Demoiselles d’Avignon van Picasso komen deze werken van Verhoeven daar zeker voor in aanmerking. Beide verontrustend, beide wringen en schuren maar de een maakt gedrochten van de vrouwen omdat de man dat wil, bij de ander is het juist het demonisch krachtige van de vrouw waarbij je als man op je hoede dient te zijn.
Een klein punt in relatie tot de tentoonstelling is dat de meer kleurrijke en complexe werken, respectievelijk Mother 2 en Mother 10, verstopt zijn in het kantoor en de keuken. De rede is begrijpelijk omdat de kleuren vergeleken met de andere werken wel erg naar voren springen, op zichzelf bekeken zijn het zeer sterke werken.
Alles bij elkaar weet ik niet precies wat ik er mee aan moet. Maar de impact die ze maken, die blijft irriteren op een heel goede manier. Je kunt er namelijk naar blijven kijken.
(werk 2 uit de keuken)
(mijn persoonlijke favoriet hangt in het kantoor)
De werken zijn nog tot en met 5 oktober te zien bij Stigter van Doesburg te Amsterdam.
ik vond het de nieuwe Pat Andrea… en dat is niet als een compliment bedoeld…
@Roland, nu moet ik bekennen niet heel bekend te zijn met Pat Andrea, maar ik zie de link niet? Qua kleur, onderwerp, materiaal en soort abstractie is het anders.
o het spreekt me erg aan en ik dacht geen moment aan Pat Andrea, wiens werk ik ken, dit werk komt op me over als erg persoonlijk, vurig en helder.
@Annemieke, “Helder” zou ik niet bij dit werk koppelen, maar vurig en in zekere mate persoonlijk zeer zeker wel. Misschien is “raak” een beter woord.
Ik vind het mooi, doet me vooral denken aan Paula Rego
@Geert, afgaande van wat ik via Google er van terugvind dacht ik in eerste instantie dat je misschien een typfoutje maakte, maar hoe beter ik kijk des te beter ik begrijp wat je bedoelt.
Larita:
ik vind dit werk wel degelijk baanbrekend.
Popart Roger Raveel Luc Tuymans, maar nu wereldbeeld vanuit vrouwelijk perspectief
zonder dat haar kunst typisch vrouwelijke kunst is en daarmee een goede tegenhanger
qua stijl van Marlene Dumas: beiden visionair, grote kunst.De Amerikaanse invloed heeft Helen
m.i. Europees vertaald- oftewel mondiaal/archetypisch- heel dapper en knap.
ik heb het werk pas sinds de Kunstuur-uitzending van 2 november 2015 leren kennen en ik vind het zeer sterk. Het ontroert zonder sentimenteel te zijn, het toont een persoonlijke worsteling die zeer integer overkomt, het is impactvol zonder effektbejag, het laat je al na één confrontatie niet meer los. Ik vind het Grote Kunst en wat mij betreft is er een nieuwe Nederlandse Meester(es) geboren. Maar mischien loop ik 5 jaar achter en doet haar werk nu al (hysterische) Marlene Dumas prijzen.