Stedelijk Museum Breda; Sef Peeters

Stel dat je morgen ineens niet meer fysiek op deze planeet bent, wat zou je dan achter laten? Wat is de invloed geweest op de wereld om je heen, ten goede en ten kwade? Wat is de betekenis geweest van het bestaan buiten het ik? Het zijn vragen die iedere kunstenaar bij tijd en wijle tegenkomt. Je zit eenzaam in een atelier werk te maken waar niemand op zit te wachten, waarom doe je het dan eigenlijk? Maar ook als mens stel je die vragen op momenten dat het allemaal niet zo mee zit. Wat voor zin heeft het leven eigenlijk?

Falen, slagen. De antwoorden doen er eigenlijk niet toe, de vragen die er aan vooraf zijn gegaan zijn inspirerender. Van fouten kun je leren, succes brengt enkel de ambitie voor een volgend succes (die vervolgens weer kan mislukken). Als kunstenaar is het een continue staat van zijn. Nieuwe verwachtingen scheppen, mislukken en daarom andere verwachtingen scheppen. Niet alleen in het werk, ook op alle andere mogelijke vlakken als mens.

Sef Peeters (1967-2019) is zo’n kunstenaar die als rode draad in zijn oeuvre juist die vragen centraal stelt. Sef Peeters heeft op dit moment een solotentoonstelling in het Stedelijk Museum van Breda. Dat behoeft enige extra duiding, het is nadrukkelijk geen oeuvre presentatie maar eerder een retrospectief vanuit de blik van waar de kunstenaar staat. Hij kijkt terug vanuit de positie die hij aan het eind van zijn leven in neemt in relatie tot zijn eigen werk. Het is alsof hij een bal opgooid met zijn vragen, in de hoop dat anderen nu verder gaan spelen met die vragen.

Het zijn vragen die altijd relevant blijven. Het maakt ook dat werken uit de jaren ’70 en ’80 qua beeldtaal weliswaar wat oubollig aandoen, door de eerder genoemde inhoudelijkheid blijven de werken alsnog actueel en belangrijk. Het zijn vragen waar Peeters zelf duidelijk mee worstelde en hij wist deze op een productieve en luchtige manier in te zetten binnen zijn kunstenaarschap. De tentoonstelling toont naast een kleine tiental grotere installaties veel documentatie en kleiner werk die inzage geeft in al die vragen, al die worstelingen.

Nu mag dat alles deprimerend klinken maar Peeters blijft vooral spelen. Het is een melancholisch spel, maar het blijft een spel waar het plezier altijd om de hoek komt kijken. Met taal en beeld geeft hij het werk maar daardoor ook zichzelf steeds een positie ten aanzien van de wereld om zichzelf heen. Het zijn kwaliteiten in het werk die nu, ook nu Sef Peeters er zelf niet meer bij is, blijvend relevant maken.

Als kunstenaar vond hij dat hij gefaald had. Ik denk dat deze tentoonstelling heel goed aantoont dat de wereld om hem heen misschien wel meer gefaald heeft in te zien waar hij in geslaagd is: het stellen van de juiste vragen.

Hierbij een fotoverslag van wat er zoal te zien is. Klik op de foto’s voor grotere afbeeldingen, soms handig om de teksten te lezen.