Stedelijk Museum Breda; Danielle Lemaire – You Know I Am not There

Je weet nooit hoe de geschiedenis zich ontvouwt, toch verdwijnt de meeste kunst uiteindelijk in het afvoerputje van de kunstgeschiedenis. Van alle kunstwerken die worden gemaakt wordt het merendeel nooit aangekocht door particulieren of musea, het deel dat wordt aangekocht verdwijnt bij erfenissen of blijft eeuwig in het depot. Slechts een handvol kunstenaars heeft door de eeuwen heen een naam gekregen die bij het grote publiek bekend is. Het merendeel.. afijn, het is duidelijk hoe het met de rest afloopt.

Het wil alleen niet zeggen dat kunst nooit herondekt kan worden. Eén van de bekendste voorbeelden is wellicht Vermeer. Zijn werk werd lange tijd over het hoofd gezien totdat het rondom 1860 herontdekt werd. Zo kan het zijn dat een kunstenaar wiens werk zo goed als vergeten is, toch weer opduikt en de waardering van het grote publiek.

Meer tragisch is het artistieke nalatenschap van Nick Drake (1948-1974). De zanger overleed op 26-jarige leeftijd aan een overdosis anti-depressieva en liet slechts 3 platen en enkele foto’s na. In zijn leven werd de muziek eigenlijk massaal genegeerd. Maar ergens in de jaren ’80 veranderde dat. Ineens bleken acts als Kate Bush en The Cure hun inspiratie gevonden te hebben in deze enigmatische zanger. Nick Drake werd een cultfiguur. Het totale gebrek aan beeld-, interview- en fotomateriaal veranderde Drake in een totaal mysterie

De kunstenaar Danielle Lemaire werd in 2017 geraakt door dit hele mysterie en ging er mee aan de slag. De tentoonstelling die dat opleverde is zowel een viering van zijn werk, als de mythe van de romantische kunstenaar. Nick Drake is niet enkel dat mysterie, maar ook het ideale witte canvas om van alles op te projecteren. Lemaire doet dat door zowel Nick Drake als protagonist op te laten treden in haar werk (soms zelfs letterlijk) en daarnaast toont ze haar persoonlijke zoektocht naar wie Nick Drake was. Naast de vele tekeningen zijn er dan ook diverse artefacten, documenten en natuurlijk de muziek van Drake die er getoond worden. Lemaire is een fangirl die de toeschouwer meeneemt in haar fascinatie. Dat neigt soms naar totale kitsch maar het is zo oprecht dat je eveneens nieuwsgierig raakt en ook de lijntjes probeert te verbinden. 

Maar het meest fascinerende is misschien toch wel, het hoopvolle bericht dat het nalatenschap van een artiest altijd onverwachts nog van belang kan zijn. Zelfs als de hoop is opgegeven, zelfs als het verder niemand wat interesseert, kan het altijd toch nog gebeuren. En Lemaire weet daarover een ontzettend meeslepende tentoonstelling van te maken.

Deze tentoonstelling van Danielle Lemaire is nog tot en met 7 november te zien bij het Stedelijk Museum Breda.