Souterrain; Exposeert Schilderijen Van …

Al enige tijd probeer ik grip te krijgen op het schilderdiscours van Vlaanderen. Ondanks dat Antwerpen dichterbij de Randstad ligt dan veel steden van Nederland is er toch een enorme inhoudelijke afstand. (zie bijvoorbeeld het recente verslag over de Academie van Antwerpen.) Heel vreemd is dat niet. Het surrealisme van Magritte en poëtische van Broodthaers kent in Nederland geen evenknie. Ook is de politiserende impact van WOII op realistische schilderkunst België volledig voorbij gegaan. Ergens is er ook de verzuiling en de strijd tussen het katholieke en het protestantse dat nog altijd voelbaar is. Denk bijvoorbeeld aan Rubens versus Rembrandt. Tenslotte is de romantiek van de kunstenaar in Vlaanderen nog springlevend. Ondertussen zitten ze in Nederland ogenschijnlijk apathisch aan het subsidie-infuus van de overheid.

Maar toch, dat vormt welliswaar hoe dat discoursverschil tot vorming is gekomen, het maakt het voor mij als ingevoerde in het Nederlandse discours nog niet direct toegankelijk. Daar toegang toe krijgen kost tijd en dan zijn ingangen via bekend discours aangenaam. Het is dan ook fijn dat er de laatste tijd wat tentoonstellingen te zien zijn waarin enige uitwisseling plaatsvind waarbij er wellicht wat meer wederzijds begrip ontstaat.