Het kan de gemiddelde liefhebber voor schilderkunst nauwelijks ontgaan zijn dat er een retrospectief van Raoul de Keyser (1930-2012) in het SMAK gaande is. De eerste grote tentoonstelling sinds zijn overlijden. Het is chronologisch overzicht met thematische accenten.
Niet dat het werk van de Sfinx van Deinze nu ineens wel inzichtelijk is, het blijft enigmatisch werk dat zichzelf nauwelijks prijsgeeft. Wie bij deze tentoonstelling hoopte eindelijk grip te krijgen op het werk komt bedrogen uit. Het zijn slechts verfstreken. Niets meer, niets minder. Maar goed, wat is dan een penseelstreek? Bij de meeste schilders is een penseelstreek namelijk helemaal geen penseelstreek, maar een portret, een bloem of een vorm van expressie. Het representeerd een entiteit die buiten het schilderkunstige ligt. Het wordt een uitdrukking van iets. Bij De Keyser gaat het juist enkel en alleen om het schilderkunstige.
Alleen, als niet-schilder kun je niet zo heel veel met die vondsten die De Keyser doet. Dat het werk van De Keyser erg gewaardeerd wordt door andere kunstenaars is bekend, maar wat maakt dat werk dan meer dan slechts vormexperimenten? Net als sommige muziek dat kan, plooit het werk van De Keyser zich helemaal om en door zichzelf heen. Het verwordt tot pure poezie. Een penseelstreek is nooit zomaar een penseelstreek als deze uiteindelijk een weloverwogen plek krijgt ten aanzien van het geheel. Misschien ziet het werk van De Keyser er uit alsof het door een 6-jarige gemaakt is, zoek maar eens een 6-jarige die dat ook doet. Het verschil zit hem in die weloverwogenheid. Het mag dan ook geen verrassing zijn dat Raoul de Keyser veelvuldig ouder werk hernam. Soms zit er meer dan 10 jaar tussen een eerste aanzet en de voltooiing. Niet geheel onmogelijk heeft dat ook te maken met dat werk verkocht raakte, dan was het buiten het bereik van hem.
De tentoonstelling in het SMAK is een mooi volledig overzicht. De Keyser begint met werk dat duidelijk uit de jaren ’60 komt, maar al snel zie je dat hij loskomt van tijdgenoten en zo een geheel eigenzinnig traject bewandeld. Langzaam maar gestaag werkt hij verder terwijl de ene naar de andere hype voorbij trekt.
Als er iets is dat deze tentoonstelling duidelijk maakt is het misschien wel dat. Kies een weg en ga die kant op. Verder en verder. Het bracht De Keyser in elk geval op plekken waar velen over mijmeren.
Laat een reactie achter;