SCHUNCK*; Thomas Raat – Archetypes and Residues

Het idee dat een kunstwerk ook in de supermarkt overeind moet blijven is helemaal niet zo gek. Als een werk alleen maar kan fungeren binnen de witte wanden van een tentoonstellingsruimte, wat is dan nog de betekenis van een werk als die ruimte wegvalt. Het reservaat dat het werk in leven houdt is dan dragend en niet het werk zelf.

Als je een werk in de een supermarkt zet, dan zou het dus nog overeind moeten blijven als kunstwerk. Misschien niet dat alle lagen zichtbaar worden, maar het wordt wel een vreemd ding.

Thomas Raat overzicht

Bij het werk van Thomas Raat (1979) vraag ik mij af of zijn werk bij een supermarkt, of misschien beter gezegd de Ikea overeind blijft. Hij toont bij deze tentoonstelling verscheidende sculpturen afgeleid van stoelen, tafels, behang, spiegels, deuren en een bed. Stuk voor stuk objecten die in je in de Ikea ook zou kunnen aantreffen. Het vreemde is echter dat de werken van Raat zelfs, ondanks dat zijn stoelen toch wel echt stoelen zijn, er toch vreemd uitzien. Niet eens omdat ze op een sokkel staan. De kleuren zijn afwijkend aan wat je verwacht, geen egale kleuren maar een vloekend rood, zwart en groen. De spiegels zijn donkere trapeziums, mooi maar verre van praktisch zoals je ze bij de ikea zou aantreffen. Het is net dat randje dat zijn werk maakt tot werk. Het is net helemaal niet wat je bij een winkel zou kunnen kopen.

De vervolgvraag of het dan design of kunst is is de volgende vraag. Daar valt niet eenduidig antwoord op te geven. Wel zijn de objecten ontdaan van hun functionaliteit en daarmee zou het als design al minder geslaagd zijn.

Veel meer is zijn werk wel een analyse van modern design. Bekende moderne iconen zijn uit elkaar gehaald en weer opnieuw of anders in elkaar gezet. In het geval van de stoelen zou je kunnen zeggen dat het kleurenpalet de nadruk legt op de eigenschappen van de vorm van de stoel en haar functies. De rugleuning is altijd rood, het zitvlak groen etc. Doordat die stoelen allemaal bij elkaar staan vallen de verschillen in materiaal en vorm veel meer op dan al zouden het verschillende ontwerpen betreffen.

Het werk van Raat laat zich zodoende lezen als een artistieke analyse van modern design. De tentoonstelling is in elk geval stukken interessanter dan een bezoek aan de Ikea die vergeleken hiermee saai aanvoelt.