SCHUNCK*; Hadassah Emmerich

Al wel vaker heb ik het gehad over radicaliteit. Radicaliteit bedoel ik dan in de zin van het doorvoeren van een bepaalde stroom. Dat kan een stroom ideeën zijn, een concept, een formeel gegeven, alles. In de scherpte van de keuzes, het scherp kaderen van het werk ontstaat een helderheid die nieuw licht kan werpen op een bepaald gegeven wat dus weer ideeën, concepten of formele gegevens etc kunnen zijn.

Ik geloof niet dat je als kunstenaar met heel veel verschillende vlakken tegelijk kunt bezig houden, zodra er te veel op een hoop belandt, zowel conceptueel als formeel, gaat het werk rommelen. Toch zijn er kunstenaars die daadwerkelijk veel ballen tegelijk in de lucht weten te houden.

In relatie tot het werk van Hadassah Emmerich (1974) valt me op dat ze op veel verschillende vlakken thuis is. Inhoudelijk (vraagstukken over identiteit in zowel gender- als cultureel-politieke zin) en formeel (zowel schilderkunstig als grafisch in verschillende verhoudingen en verschijningen). Het moet gezegd worden, dat doet ze verdienstelijk. In principe hebben alle werken op een bepaalde manier kwaliteit.

Maar, daar staat tegenover dat die kwaliteit bij veel werken een totaal verschillende sensibiliteit en ook afkomst hebben. Op zichzelf betekend dat de werken prima functioneren maar in het geheel van een tentoonstelling in elkaars vaarwater zitten en zelfs gaan tegenwerken. In sommige gevallen ontstaat er dan juist een dialectische chemie, maar in dit geval niet. De werken liggen simpelweg te ver uit elkaar. Radicaliteit in de keuzes van de werken voor deze tentoonstelling is niet voldoende geweest. Als de werken zo ver uit elkaar liggen moet je als tentoonstellingsmaker een duidelijkere lijn kiezen in de werken zodat de som meer wordt dan de delen.

De wandschilderingen zijn sensueel met een beeldende referentie naar vagina’s, al ligt het er gelukkig niet te dik op. Vooral de raakheid ervan (het zijn wandschilderingen en die kunnen nu eenmaal mislukken) is bewonderenswaardig. De grote schilderijen waarbij ze zowel grafische als schilderkunstige middelen combineert weten tot formeel gezien zeer interessante momenten te leiden. Het grafiek getuigd van krachtige beeldtaal. De delen zijn in orde, nu nog graag de som…

In verdediging voor de som, SCHUNCK is een lastige locatie met haar zuilen en wisselende lichtbronnen. Maar ik kan me indenken dat Emmerich graag ook werk laat zien in Heerlen, de stad waar ze immers vandaan komt. Dat er daarom ook gekozen is voor een brede selectie werken (expliciet wordt vermeldt dat het werk van afgelopen decennium betreft) is dan ook begrijpelijker. Eigenlijk is SCHUNCK te klein voor het volle bereik van Emmerich.

Voor grotere versies van de foto’s klik je op de afbeeldingen