Ruimte Morguen; Stefaan Vermuyten

“less is more” werd opgevolgd door “less is a bore” waarmee de poëzie van het minimale vervangen werd voor ironie en eclecticisme. Inmiddels is de ironie veelal vervallen tot bijna nihilisme, ieder object kan via discours tot kunst worden verheven. Hoeveel heeft een kunstenaar nu eigenlijk echt nodig? Minimalisme leidde vaak tot perfectionisme, “God is in the details.” In de postmodernistische tijd doet perfectie er nauwelijks meer toe, maar dat is eveneens het gevolg van de nihilistische houding die voortkomt uit de ironie.

Stefaan Vermuyten Overzicht

Die ironie is van tijd tot tijd verdraagzaam en soms zelfs interessant. Toch is de humor vaak na de grap weer voorbij en blijft er weinig over. Minimalisme is daar tegenover dan weer zo droog, dat enige baldadigheid als gevolg daarvan geen vreemde reactie is.

Even terug, wat heb je als kunstenaar nu echt nodig?

Wat papier, wat eenvoudige verf (twee kleuren is misschien al genoeg) en een kwast (al zou het met de vingers ook prima gaan). Daar kom je al een heel eind mee. Geen dure doeken of dure verf met dure kwasten. Enkele rake penseelstreken kunnen zo al een treffend beeld opleveren. Niet zo zeer qua esthetiek (dat wordt dan toch al gauw een lastig verhaal met matige ondergronden en idem verf), maar qua concept van het beeld. Een dergelijke vorm van werken zou kunnen leiden aan iets wat doet denken aan de werken van Stefaan Vermuyten. Veel gebeurt er niet in zijn werk, en toch ook weer wel.

Wat dat van doen heeft met zowel minimalisme als het postmodernisme? Minimale ingrepen kunnen wel degelijk leiden tot een glimlach die de tijdelijkheid van de grap overstijgt. Ook na de grap blijven deze werkjes interessant.