Rondje Rotterdam (e); Atelier Van Lieshout (inzending Borre)

[ Borre (@Borreborre) ging naar Rotterdam, zag daar Boijmans en (@ateliervanlieshout) Atelier van Lieshout. Ik heb hem gevraagd om inzending te maken van die tweede, en dat deed Borre. Bedankt voor je inzending Borre! Geld overigens ook voor andere mensen, ga je ergens naartoe, laat het even weten en stuur het naar info@Lost-Painters.nl ]

Vandaag op pad naar de tentoonstelling van Atelier van Lieshout. Een tentoonstelling die uit twee zaalvullende kunstwerken en een woud van sculpturen bestaat, waarin het menselijke lichaam de hoofdrol speelt.

Infernopolis vormt een nieuw hoofdstuk in Atelier Van Lieshout’s interesse in zaken als, autonomie, zelfvoorziening, economie en macht.Gedurende mijn tocht door deze gigantische loods, ontrafelt Atelier Van Lieshout de onderwerpen, om de dieper gelegen structuur, codering, regels en wetten, die normaliteit voor ons verborgen blijven, bloot te leggen.

Zodra ik mijn entree maak in de Onderzeebootloods proef ik direct de geur van plastiek en plastic. Om mij heen kijkend, zie ik zowel individuele objecten, als grootse stellages, waarin meerdere werken samen een rol spelen. Al snel word mij duidelijk dat ik onder leiding van een begeleidster de tentoonstelling zal gaan bezichtigen. Naar de linker en eerste royale ruimte begevend, genaamd The Technocrat, word mij al snel duidelijk dat deze vrouw erg vol is van het werk van Atelier van Lieshout.

Vol amusement en explosieve spraak, legt mevrouw ons uit dat in deze ruimte, zelfvoorziening de grootste hand heeft in het werk. Woorden als poep en plas werden al te graag en in veelvoud uitgesproken bij het bezichtigen van dit werk. Het idee hierachter schuilt dat niets mag vergaan en dat deze afvalstoffen gebruikt kunnen worden om er energie mee op te wekken, zodat het leven zich voortzet.

The Technocrat bied als het ware een alternatief voor onze samenleving, dat direct ook fungeert als oplossing, over hoe wij met afval om kunnen gaan (genaamd Recycling).

Verder lopend wordt al snel duidelijk gemaakt dat het menselijk lichaam een belangrijke rol speelt binnen het systeem van hergebruik. Verschillende organen zijn uitgelicht en benadrukken, zowel de schoonheid, als de functionaliteit van het organisch stelsel. De organenstelsels en met name de voortplantingsorganen benadrukken het streven naar de reproductie van het menselijk bestaan. Zowel het begin, als het einde van het levensloop word hiermee gemarkeerd.

Vervolgens kom ik aan bij Cradle to Cradle , die verschillende dicht op elkaar gezette installaties laat zien, zoals een operatiekamer en slachthuis. Duidelijk wordt hier hoe ver Van Lieshout recycling door laat spelen in zijn werk. Nu mensen hier niet enkel een onderdeel in blijken te spelen, worden zij ook zelf hergebruikt. Diverse opengereten lichamen weerspiegelen het feit, over wie zich tot de hakmachine moet begeven of bij wie zich orgaantransplantatie moet laten ondergaan.

Atelier van Lieshout speelt op een speelse, heldere, choquerende, maar ook vooral wat overdreven manier in op de groene hype van deze hedendaagse maatschappij. De hedendaagse maatschappij waarbij deze grondstoffen in de toekomst, volgens Van Lieshout een cruciale rol zullen gaan spelen. In Atelier van Lieshout worden dus de grenzen tussen mens en machine, consumptie en productie, het goede en kwaad op scherp gesteld. De reusachtige hal, wat het werk meer dan nodig heeft, werkt op een magistrale manier. Naar mijn weten is het werk veel en misschien iets wat te. In sommige momenten leiden de werken en omgeving van elkaar af om vervolgens weer in elkaar over te vloeien. Dit is iets wat voor mij een storende factor kan zijn. Hierentegen benadrukt dit wel het feit, dat het geheel werkt als een gesamtkunstwerk. Een werk dat in een geheel de mensheid binnen deze hedendaagse massamedia omschrijft.

Het werk is op verschillende manieren inspirerend en de kunstwerken, zowel oud als nieuw, sluiten op een duidelijke en heldere manier op elkaar aan. De installaties en taferelen verlopen chronologisch, wat Van Lieshout’s verhaal, in de soms wat losbandige stellages, weer overzichtelijk maakt. Ik heb genoten van wat ik zag en het is zeker de moeite waard om eens een kijkje te nemen in Joep’s wereld.

[Onderstaand de foto’s die Borre aldaar maakte]