Na bijna twee maanden nauwelijks buiten de deur zijn geweest zijn er enkele galeries die hun deuren openen met nieuwe tentoonstellingen. Hoewel de traditionele opening niet plaatsvinden zijn er time-slots. Je moet je vooraf inschrijven. Het maakt een rondgang een hele planning en een tamelijk surrealistische ervaring. De galeriehouders verwachtten specifieke bezoekers en je kunt moeilijk in enkele seconden weer naar buiten.
In het geval van deze compacte oeuvre-presentatie van Koen van den Broek (1973) is het zeker de moeite waard om een bezoek te plannen. In 21 desolate beelden ontvouwt zich de rode draad binnen een enorm divers oeuvre. Sommige beelden zijn heel herkenbaar, zoals een open venster in een nauwe steeg, maar andere beelden zijn vrijwel volledig abstract. Hoewel deze beelden op het eerste gezicht erg verschillend kunnen overkomen is er toch ook zeker een gemene deler te vinden.
Allereerst zijn er de kleuren die alleen iets flets hebben. Zelfs als hij zeer verzadigde kleuren gebruik lijken ze gemengd met wit of zelfs een lichte grijstoon. Ook puur wit is in vrijwel geen enkel werk terug te vinden. Vlakken wit zijn vrijwel altijd gemengd met een lichte grijs en of geel.
Een tweede punt is misschien wel belangrijker, alle werken zijn geschilderd in een soort van achteloosheid. Wie wil kan namelijk de choreografie van de penseelstreken volgen. Zelden is de verf helemaal dekkend door de vlotheid waarmee de penselen over het doek raasde. Toch zou het verkeerde zijn het nonchalant te noemen. De composities zijn nauwkeurig opgezet en door de vlotheid trekt hij het beeld samen.
Daarmee haalt hij als schilder de ruimtelijkheid uit de landschappen, de beelden komen los van dat landschap als anekdote. Hoewel de oorsprong van zijn herkenbare werk duidelijk fotografisch is, gaat het hem niet over bijvoorbeeld die specifieke stoeprand, maar het schilderij dat hij er van kan maken. Het draait meer om de relatie van kleur en compositie dan zo nodig of het abstract of figuratief is. Beide kunnen natuurlijk interessante schilderijen opleveren.
Het is juist die rode draad, de vindingrijkheid van hoe hij de composities kiest en in elkaar zet dat de schilderijen interessant maakt.
Hier volgt een beeldverslag van wat er zoal te zien is.
Deze tentoonstelling is nog tot en met 13 juni te bezoeken bij Ron Mandos te Amsterdam.
Laat een reactie achter;