Ron Mandos; Hans Op de Beeck

Het werk van Hans Op de Beeck (1969) is vooral bekend in de vorm van grote sculpturen en ruimte vullende installaties. Toch werkt hij parallel aan een oeuvre van werken op papier gemaakt met waterverf. In deze werken zien we herkenbare motieven uit het werk van Op de Beeck. Denk aan bloemen, vanitassen, pauwen, karpers in een vijver en romantische landschappen.

Toch is er een groot verschil met de sculpturen. Het is een inkoppertje, zijn normale werk heeft altijd die egale grijze coating. Zelfs kleurrijke pauwenveren veranderen in een grijze vacht. De werken zijn levensecht in proporties en textuur, maar de kleur vervreemdt het van de dagelijkse werkelijkheid. Niet langer is het het echte leven, het geeft ruimte om op een poëtische manier te kijken naar bijvoorbeeld drie kippen. Of een hand met een bloem. De sculpturen zijn een werkelijkheid die even aanwezig is in de onze, als een grijze droom.

Bij de tekeningen ontbreekt ook de kleur, maar in plaats van een monochroom grijs hanteert Op de Beeck de volle bandbreedte tussen het wit van het papier en het diepe zwart van de verf. De werken doen denken aan fotografisch materiaal. Anekdotes uit de werkelijkheid die zijn vastgelegd. De blik van de maker is hier dwingend, een verlangen naar de horizon achter de zee, de schoonheid van een witte pauw etc. Behendig geschilderde melancholische motieven die we herkennen uit de sculpturen van Op de Beeck. Stuk voor stuk overtuigen de schilderijen.

Toch knaagt er iets. In plaats van de poëzie en vervreemding van de sculpturen, is er het romantisch sentiment van de schilderingen. De onderwerpen komen overeen, maar hadden net zo goed van twee verschillende praktijken kunnen zijn. Dat is invoelbaar zelfs bij een solo tentoonstelling als deze waarbij het mooi samengaat, maar toch duidelijk twee verschillende werelden zijn.

Misschien is dat verschil ook wel onvermijdelijk. Juist bij werk dat leunt op ambachtelijke kwaliteiten van dat werk is het lastig daar een eenduidige vertaalslag voor te vinden. De vraag is natuurlijk ook, was dat dan de bedoeling? Het is niet voor niets anders, en daarmee ook een enorme verrijking op het werk van Op de Beeck. Wellicht in de eerste plaats ook voor de kunstenaar zelf die hiermee onderwerpen kan uitdiepen ter voorbereiding van sculpturen of filmische werken.

Voor ons als publiek, geeft een tentoonstelling als deze waarbij de schilderingen gecombineerd zijn met sculpturen zo een aangename inkijk in het denken van de kunstenaar. En wat er wellicht nog komen gaat…