De eindexamenexposities van dit jaar verliepen op zijn zachtst gezegd anders dan verwacht. Sommige academies hebben de presentaties verschoven naar later in het jaar met timeslots, sommige academies zagen een andere manier om jong talent een podium te bieden en weer andere academies zagen er geheel van af. Het afgelopen deccenium zijn deze afstudeerpresentaties vaak een belangrijk moment gebleken voor jonge kunstenaars om opgepikt te worden. Het is dus de vraag hoe jong talent zich nu kan positioneren in het veld, of zal dat trager gaan? Moet een jonge kunstenaar eerst weer een paar jaar zwoegen voordat er iets gebeurt? Op zich zou dat niet eens een heel slecht gegeven zijn, want de hypemachine kent ook zo zijn nadelen.
Bij Ron Mandos is de jaarlijkse samenvatting van de eindexamenpresentaties even zo goed voorzien van time slots en is deze verschoven naar later in het jaar. Academies waar niet gescout kon worden door de galerie, kregen de gelegenheid om kunstenaars voor te dragen. Een heel transparante selectie is het daarmee dit jaar niet per se maar het is roeien met de riemen die ze hebben. Het voordeel is dus wel dat talent hier alsnog een kans krijgt zijn of haar visitekaartje af te leveren. Nu is dat sowieso al het geval ook andere jaren, maar hier is dat effect nog sterker omdat sommigen niet eens een gewone eindexamen expositie hebben gehad.
Voor iedereen die jong talent een warm hart toedraagt is Best of Graduates een relevante tentoonstelling. Maar dit jaar dus nog net iets meer dan andere jaren.
Het werk van Narges Mohammedi zit wel degelijk in dit beeldverslag 😉 (alle deelnemers van deze Best of Graduates zijn in dit beeldverslag met minimaal 1 werk vertegenwoordigd).
Grappig dat je de winnaar van de Young Blood Award niet hebt geselecteerd.
Het werk van Narges Mohammedi zit wel degelijk in dit beeldverslag 😉 (alle deelnemers van deze Best of Graduates zijn in dit beeldverslag met minimaal 1 werk vertegenwoordigd).