Roger Katwijk; Tim Ayres & Lynne Leegte

De afgelopen weken was het lastig om tentoonstellingen te bezoeken. Sommige galeries gaan inmiddels voorzichtig open. Voor mij waren er nog wat logistieke beperkingen, de treinen reden niet overal en altijd.

Toch zijn er enkele galeries die ondanks de beperkingen open bleven. Dat wil uiteraard niet zeggen dat ze geen rekening hadden gehouden met de lockdown. Eén van die galeries kon ik op het laatste nippertje nog bezoeken, de duo-tentoonstelling van Tim Ayres (1965) en Lynne Leegte (1965).

Tim Ayres toont hier een aantal schilderijen die soms tekst en soms enkel het schilderkunstige gebaar bevatten. Hoewel er zeker sprake is van verfijning zijn de gebaren en tekst snel en weerbarstig opgezet. Het doet op het eerste gezicht misschien gehaast aan. Alsof het er allemaal niet toe doet om netjes te schrijven, of de compositie verfijnd te maken. Alsof het de maker allemaal niets uitmaakte.
Het gaat verder dan slordig, en dat is precies waar deze werken van Ayres goed uit de verf komen. De wringende compositie en tekstuele bijdragen die je dwingen langer te kijken. Daardoor valt ook op dat zodra je even beweegt, de zilverkleur die er op zit verschuift naar andere tinten. Dat geeft de doeken een holografische kwaliteit. Je zou kunnen zeggen dat de werken, ondanks de haastige en bijna nihilistische eerste indruk, ook een laag van troost bieden. Het werk is verre van geruststellend of traditioneel esthetisch te noemen. Maar wie zwijgt en langer kijkt, ontvouwt zich de kwaliteiten van het zilver dat niet alles is wat het op het eerste gezicht lijkt. De doeken leven, alsof de schilder voor je neus nog bezig is. Het maakt de doeken zowel direct als persoonlijk.

Het figuratief realistische werk van Lynne Leegte is op het eerste gezicht misschien niet de meest logische combinatie met het werk van Ayres. Het werk van Leegte zijn bijna levensechte boeken, handschoenen en open gevouwen papier. Niet dat je lang hoeft te kijken, direct is zichtbaar dat het om handgemaakte sculpturen gaat. Knap gemaakte sculpturen, dat zeker. Boeken die we nooit zullen lezen, witte brieven, handschoenen die niemand past. Wat het werk bind met dat van Ayres is de poëzie en zachtaardigheid. Beiden ouvres vragen om verstilde aandacht. Gewoon verstilde aandacht. De poëzie ontvouwt zich vervolgens vanzelf.

Helaas moet ik aangeven dat de foto’s hieronder ernstig te kort schieten en geen eer doen aan de subtiele aspecten in deze werken.