Misschien zie je dat aan de foto’s niet zo, dit is werk dat zich niet goed leent voor fotografische reproductie. Het zijn niet zo zeer de voorstellingen, die grafisch zijn opgebouwd. Op basis van de beelden hieronder krijg je duidelijk een indruk van de ambities van Osmo Rauhala (1957). Je zou het biologische beeldrebussen kunnen noemen. De raadsels van de flora en fauna om ons heen. De rog zou de enige visachtige zijn die zelfbewustzijn heeft en zichzelf in de spiegel herkend.
Maar, wat je dus nauwelijks ziet op de fotobeelden is de verfijnde kleurkeuze en textuur van de werken. De werken zijn als geheel vanzelfsprekend qua kleur, heel goed op elkaar afgestemd. Ook zijn niet alle randen van die beelden die zo grafisch lijken, wel zo grafisch. Zo zie je bij een detailfoto een detail van een rog die toch wel echt heel zacht is met een bruine zweem. Daarnaast zijn enkele van de roggen opgebouwd uit lagen encaustiek dat een heel ander resultaat geeft dan olieverf. Maar ook de randen die vaak een groen of pastel turquoise laag krijgen geven een extra dimensie aan de beleving van de werken. Het is subtiel, en dat pakt een fotolens eigenlijk niet.
Ik moet toegeven niet onder de indruk te zijn toen ik de persbeelden ontving, maar eenmaal geconfronteerd met de echte werken was ik verrast. De raadsels van de rebussen blijven, maar de kracht van het werk zit hem toch echt in de verfijnde uitvoering van die raadsels.
Deze tentoonstelling is nog tot en met 8 oktober te bezoeken bij Roger Katwijk te Amsterdam.
Laat een reactie achter;