Bij Reuten Galerie (ook wel bekend onder R&R) is tot en met de 9e werken te zien van drie verschillende kunstenaars die elk totaal ander werk maken maar op de een of andere manier bizar goed bij elkaar aansluiten; Lon Godin, Andrea Radai en Stefanie Mayer
Wat levert het op;
Diverse werken dus;
Opvallendste werk was dat van Lon Godin, schilderijen met lekker Richteriaanse daskwasttechniek. Maar Godin toont geen nageschilderde foto’s maar abstracte composities met veel dynamiek. Een formeel onderzoek naar dynamiek in zwart wit dus. Prima, mooie ontdekkingen. Doet op een bepaalde manier ook denken aan op art, zwart-wit, dynamiek en het oog raakt onzeker over wat het nu eigenlijk ziet. Dat laatste is hier ook het geval, wat is onder, wat is boven, waar is de zijkant en wat zien we nu eigenlijk in hemelsnaam?
De kleinere werken laten meer textuur van de verf zelf zien als beeld. Een nuanceverschil maar wel eentje die een heel andere impact heeft.
Andrea Radai maakt schilderijen met daarop landschappen en daarin een verdwaalde skilift. Dat resulteert in een soort Hedendaagse Romantiek? Daarin zit dan ook direct de kwaliteit van het werk, het kan gewoon eigenlijk niet. Het is niet cliche maar wel totaal doelloze romantiek. Mooi landschap en waarom dan zo’n stomme lift er in. Maar dat maakt deze werken eigenlijk best op het randje. Het is dus wel Romantiek, maar dan toch meer verontrustend dan enkel en alleen een mooi landschap.
Dit kleinere werk toont minder landschap maar nog wel is er dat verontrustende gevoel in het beeld. In eerste instantie is het heel vredig maar toch wringt het.
Ten slotte zijn er nog drie sculpturale werken die misschien nog wel het meest edgy lijken maar het eigenlijk niet zijn. De beelden van Stefanie Mayer zijn van onbekende, maar duidelijk lekkere materialen die lekker samen gaan. Het is net van het niveau dat het lekker schuurt maar wel zo dat het hip is. Denk aan Folkert de Jong.
Nu is daar niets mis mee. Maar de beelden zelf zijn mij net niet boeiend genoeg. Wat de werken dan wel de moeite maakt zijn de sokkels die erbij horen. Waar de meeste kunstenaars hip werk op standaard sokkels plaatsen omdat het toch vooral ook een duidelijk een kunstwerk moet zijn, maakt Mayer net zulke lekkere sokkels als beelden. Kijk, dan wordt het totaalplaatje niet alleen hip en edgy, maar ook geloofwaardig. En dat laatste, dat is wat mij betreft zo ongeveer het belangrijkste.
Nog te zien tot en met zondag 9 oktober.
Laat een reactie achter;