Net als vorig jaar is er ook dit jaar een RAW Art Fair. Vorig jaar was dat in de Fenixloods (waar nu Art Warehouse is), dit jaar is dat bij Pakhuis Santos. Het idee van een toegankelijke kunstbeurs is hetzelfde gebleven, de rauwe randjes mogen er zijn. Dit jaar pakt dat met dank aan de locatie niet erg goed uit. Het plafond is laag, het is er benauwend, de belichting laat te wensen over en het is vooral rommelig. Een voorbeeld is dat er galeries zijn met meerdere stands, soms wel drie (Priveekollektie). Dat maakt het onrustig en doet geen eer aan de kunstwerken die verstilling nodig hebben. De ruigere en hyperactieve kunst kan de locatie best aan en die doet het dan ook goed op RAW. Vaak zijn dat ook de stands die eerder gepropt zijn dan netjes gepresenteerd. Een groter contrast met het cleane en uiterst verzorgde ArtRotterdam is bijna ondenkbaar.
Met de selectie van galeries is overigens niets mis mee. Niet alles is kwalitatief even interessant maar daardoor is het ook een beurs met verrassingen en nieuwe insteken.
De tentoonstelling RAW China Expo is niet zo’n succes als de RAW Expo van vorig jaar. Het thema China is met enthousiasme ingezet maar blijft toch een die-gekke-Chinezen toch-tentoonstelling. Maar ook hier zijn enkele opvallende werken te ontdekken.
Grootste probleem over de gehele beurs is het licht. Dat speelt ook bij nagenoeg alle werken parten. De spotjes zijn klein en staan relatief dicht op de werken waardoor je altijd wel in een reflectie of lichtvlek zit te kijken. Geheel genomen is RAW geen slechte beurs qua kunst, maar de locatie doet de kunst geen eer aan. En dat is jammer.
Hier het beeldverslag van de China Expo.
RAW is nog tot en met zondag te bezoeken.
Bij Hidde van S. : Harmen Brethouwer.
De laatste foto, de rode tank: Robert Roelink.
Je hebt er weer veel mooie werken uit weten te trekken, en te fotograferen, danke schön:)
Een paar foto’s laten me niet los. Van Olphaert den Otter’s prachtig blauwe, en al dan niet gedwongen jeugdkamp ga ik vannacht waarschijnlijk dromen. Jill Greenberg’s über-paardenhoofd vind ik morgenochtend naast me op het kussen, en bij Wil Jansen’s geile super-tompouce loopt me het water nu al uit de mond.
Maar het sterkst van alles, op basis van je foto’s, is voor mij Reinout van Vught’s grote vierkante landschap. Daar loop ik zó naar binnen, en dan ben ik in een andere wereld. Voor minstens het komende uur.
@Henkjan, Dank voor je aanvulling en je feedback. Er zitten inderdaad een hele hoop prachtige werken tussen. Het werk van Reinoud van Vught zou je eigenlijk eens moeten zien in het echt bij mooi daglicht. Hij maakt erg sterk werk wat toch nergens te veilig aandoet.
Het werk wat bestaat uit een langgerekte berg met daarop de landschappen is van Adriaan Rees.
@Sam, dank voor de aanvulling 🙂
Goed en oprecht geschreven. Warme groet, Robert Roelink
@Robert, dank voor het compliment.