Onder de noemer; dit kreeg er in 2017 een Werkbijdrage Jong Talent, geeft het Mondriaan Fonds deze beginnende kunstenaars gelegenheid om zichzelf te tonen voor een groter publiek. Net als voorgaande edities wil dat niet zeggen dat de kwaliteit overal hetzelfde is. Sommigen hebben nog een lange weg te gaan, anderen hebben al een poosje een volwaardig bestaan als kunstenaar. Sommige zijn dus ontdekkingen, bij anderen is het fijn te zien dat er de afgelopen tijd wat vooruitgang in zit. Immers, stilstand is achteruitgang.
De architectuur is deze editie weer aangepast en dat is merendeels ten goede voor de meeste kunstenaars. Er is gek genoeg deze editie gevoelsmatig heel veel ruimte. Ook de stellages aan de achterzijde worden optimaal gebruikt voor beeldschermen en kleinere objecten. Dat scheelt merkbaar in de drukte.
Toch heb ik mijn twijfels over de groenige zweem in het grijs van de wanden en de tamelijk liefdeloze salonpresentatie van zes schilders op een grote wand. Daar kun je als schilder toch haast onmogelijk blij van worden? Maar goed, je gaat hier heen om te zien waar aanstormend talent mee bezig is. Welliswaar door de filters van het Mondriaan Fonds, maar toch zie je hier volwassenere praktijken dan met het afstuderen.
Hier een beeldverslag van wat er zoal om diverse redenen opviel (en in enkele gevallen überhaupt te fotograferen is, zoals Brenda Tempelaar).
Deze presentaties zijn nog tot en met deze zondag te zien bij ArtRotterdam.
Laat een reactie achter;