Gisteren had ik een rondje Amsterdam. Ik had enkele afspraken aldaar en dat leek me een goed moment om ook direct een lijstje met galerieën te bezoeken. Mijn startpunt was Paul Andriesse. Daar is tot 19 maart (morgen dus!) de tentoonstelling van Marijn van Kreij te zien. Het bleek maar weer hoe groot de wereld af en toe is, op het moment dat ik binnenkwam bleken de Masters van Sint Joost/AKV net een gastles te krijgen van Marijn van Kreij, en was ook Bas van den Hurk aanwezig. Op het moment dat ik vervolgens naar de volgende galerie wilde gaan liep ik Aquil Copier (van PRESENTeert) tegen het lijf, die vervolgens ook nog even meeging naar wat andere galerieën. Dus de dag begon al goed.
Marijn van Kreij (want daar kwam ik voor) heeft een solo in de galerie en heeft een stuk gecureerd. Daar kan ik nu een heel lang verhaal van maken, maar het is goed. Het enige probleempunt zou kunnen zijn dat het enorm veelzijdig is. Toch is het werk dermate toegankelijk op meerdere lagen dat het waarschijnlijk ook voor de niet-ingewijden enorm meevalt. Nergens wordt het werk als beeld te elitair, nergens wordt het saai of een foefje. Zijn werk komt duidelijk voort uit een mentaliteit en niet vanuit een vorm. Hij tekent veel maar het gaat duidelijk niet om het tekenen an sich.
De tentoonstellingen van Marijn van Kreij kunnen opgevat worden als totaalinstallaties, waarin de afzonderlijke werken samen een web van referenties vormen. In dit totaalbeeld zijn er verschillende series die al langere tijd het oeuvre van de kunstenaar richting geven, zoals de dubbele tekeningen, de serie met envelop-patronen of de Nirvana-tekeningen. In het werk van Van Kreij staat de scheppende handeling centraal. De kunstenaar buit het handmatige karakter van zijn werk uit en bevraagt tegelijkertijd begrippen als authenticiteit en originaliteit. Hij streeft in zijn werk niet naar virtuositeit, maar werkt relatief snel en impulsief en laat fouten toe. In zijn installaties probeert de kunstenaar een intensieve en associatieve manier van kijken af te dwingen. Zijn werk draait om associaties en ‘kopieën’. Hij combineert een persoonlijke drive met een analytische, onderzoekende houding.
In The Passenger presenteert Van Kreij enkele nieuwe monumentale werken op papier, waaronder een tot flinke proporties opgeblazen albumhoes van de Britse protestzanger Billy Bragg: Talking with the Taxman About Poetry (de titel is ontleend aan een gedicht uit 1926 van de Russische dichter Vladimir Majakovski), een ‘landschap’ gebaseerd op enkele allegorische schilderijen van Pieter Breugel en een uitvergrote, geschilderde kopie van een reproductie uit het boek Art as Art, The Selected Writings of Ad Reinhardt (Abstract Painting, 1964). Op de achtergrond speelt steeds de vraag: wat betekent dit beeld, deze voorstelling, wat betekenen deze woorden, nu, hier, op dit moment en in deze context?
In de tweede zaal van de galerie wordt dit spel van duiding en samenhang voortgezet. Ook hier benadert Van Kreij de tentoonstelling als een specifiek moment in de tijd en gegeven ruimte. Naast werken van kunstenaars uit de galerie, nodigde Van Kreij enkele kunstenaars uit voor specifieke gastbijdragen. Daarnaast is het bijzonder dat Walldrawing #124: Horizontal not straight lines van Sol LeWitt uit 1972 zal worden uitgevoerd met de hulp van diverse gasten en bij de tentoonstelling betrokken kunstenaars.
Mocht je nog de tijd hebben om morgen te gaan, dan zeker gaan. En anders heb ik in elk geval een mooie impressie hier.
De tussenhal laat nog wat werken van Marijn van Kreij zien naast werken van andere bekenden.
En vervolgens vooral werk van anderen… Van de Sol LeWitt muur heb ik geen foto, daar stond op dat moment een klas studenten les te volgen van Marijn van Kreij.
Een prachtig videowerk achterin de zaal. Kijken kun je hieronder ook.
Ja, helaas: gemist!
@Kees, jammer! Was echt een erg goede tentoonstelling. Ben blij dat ik ben gegaan.
tja.. ook gemist, ziet er goed uit.