Een rif is een ritmische partij die gedurende minimaal enkele malen herhaald wordt. Zo is de blues gebaseerd op een schema in 12 maten wat eigenlijk bij alle blues hetzelfde is, alleen de grondtoon, het tempo en het ritme is anders. Blues verwijst dan ook vaak naar zichzelf, niet alleen qua betekenis maar qua vorm. Hetzelfde geld voor veel rock’n roll en vroege punk die daaruit voortkwam. Allemaal gebaseerd op een zelfde schema die steeds herhaald wordt. Als daarin een variatie is, is deze vaak om accenten te leggen in stuk.
Het werk van Marijn van Kreij (1978) draait ook rondom herhalingen en variaties. Dat doet hij niet alleen in zijn beeld. Zo grijpt hij terug op voorgangers; Malevich, Albers, Manet en Picasso (Daan van Golden ontbreekt in de titels maar is natuurlijk overduidelijk). Of verwijst hij naar de Talking Heads (een invloedrijke Post-Punk of New-Wave band waarbij de frontman Byrne nog altijd goed bijklust als kunstenaar). Door dingen te herhalen, zowel van voorgangers als van zichzelf, ontstaat in de variaties de betekenis. Er ontstaat er twijfel over de noodzakelijkheid van dat beeld. Immers, waarom zou je iets naschilderen uit een boek als het boek er ook al is? Of waarom je eigen werk 4 keer maken. Je zou zelfs kunnen afvragen of het dan wel een nieuw beeld is. De minieme verschuivingen doen die er wel of niet toe? Waar ben je dan als kunstenaar mee bezig en wanneer stop je? Hoeveel Nirvana tekeningen heeft Van Kreij inmiddels gemaakt?
Toch lijkt zijn werk geen sleur, geen marteling van steeds hetzelfde. Toen hij anderhalf jaar geleden in de galerie werk toonde viel ook al op hoe divers zijn werk is. Vergeleken met toen is zijn werk opmerkelijk losser en speelser geworden. Zo lijkt er meer ruimte voor compositorische ingrepen te zijn. Verder zijn er frisse kleine ideen; een dubbelgevouwen A4 waarvan vervolgens een vierde deel blauw is geschilderd. Natuurlijk ontzettend eenvoudig en je kunt je afvragen of dat dan wel echt iets is. Maar het kan nog eenvoudiger, een blauwe lijn op een A4 papier. Is dat dan niets? Het is iets net zo goed als de bedrukte binnenkant van een envelop dat is. Of een printje van een songtekst op een website. Het is allemaal een beeld, alleen de relevantie ervan is maar beperkt.
Zo beschouwd lijkt het werk van Van Kreij te gaan over de waardetoekenning, de relevantie van een beeld en vervolgens of dat dan ook kunst kan zijn. Soms wordt het iets, soms wordt het misschien iets minder… al met al maakt dat niet uit, het wordt toch altijd iets. Zeker als je het maar vaak genoeg laat zien.
Is nog te zien tot en met 14 oktober bij Paul Andriesse te Amsterdam.
Laat een reactie achter;