Op dit moment woedt er in de kunsten een oorlog naar het geld (GemeenteMuseum met Bert Kreuk, Stedelijk met haar Raad van Toezicht en de Ateliers met Joop van Caldenborgh) en het hermetische sociaal politieke en bijna wetenschappelijk toetsbare van conceptuele kunstenaars (Prix de Rome werd neergesabeld door recensies van zowel NRC als Volkskrant die met veel instemming worden ontvangen op de sociale media). Allemaal kwesties over autonomie. Autonomie is schijnbaar problematisch…
Ondertussen word ik wel gewoon blij van de werken van Mirjam Jacob (1983). Kleine werkjes op papier die sowieso niets van doen hebben met wat voor vragen dan ook, behalve de visuele. Het laatste waar ik aan denk zijn vragen over autonomie. Is het duur? Is het wel helemaal inhoudelijk verantwoordelijk? Of je geniet er van, of niet.
Ik had ooit een docent die me zei; als jij het zelf echt goed vind, om wat voor redenen dan ook, zijn er vast 10 mensen met geld op deze planeet die dat ook vinden. Problem solved zou je denken. De problematiek van autonomie heb ik zelf dan ook nooit als een probleem gezien, zowel financieel als artistiek. Je mag er van genieten, en als je dat niet doet is er vast iets anders waar je wel van geniet.
Ohja, naast Falke Pisano (die als hyper ivoren toren werd weggezet in Volkskrant), kan ik ook hiervan genieten. Een beeldverslag van wat er zoal te zien is van Mirjam Jacob.
Het werk van Mirjam Jacob is nog tot en met 23 november te zien bij Ornis te Amsterdam.
Geld en autonomie is niet hetzelfde Niek .
Los daarvan mooie werkjes
@David, ik zeg ook niet dat geld hetzelfde is als autonomie. Autonomie heeft in de kunst vele betekenissen en afhankelijk van de positie waar je in verkeerd ook nog eens verschillende. Ik zeg al; artistiek inhoudelijk en economische autonomie zijn al twee totaal verschillende punten maar die liggen wel degelijk in het verlengde van elkaar. Lees even de artikelen waar ik naar verwijs en je ziet al snel dat de problemen inderdaad allemaal op een vergelijkbaar probleem uit komen.