Begin 2009 werd ik door een klasgenoot op de academie gewezen op een tentoonstelling ergens in Assen. Dat was Realisme uit Leipzig in het Drents Museum, de eerste en tot dusver ook de enige keer dat ik daar ben geweest. De Leipzicher Schule is niet echt een kunststroming, maar een academie waar een mooie lijst schilders vanaf komt. Natuurlijk hebben die met elkaar een aantal overeenkomsten. Eén van de kenmerken is bijvoorbeeld de techniek die vaak tot in de puntjes beheerst wordt in ieder opzicht.
Bij Ornis A Gallery is op dit moment een solo tentoonstelling te zien van een van de studenten van de Leipziger Schule; Falk Gernegroß (1973) die onder andere les kreeg van Neo Rauch. In 2009 viel zijn werk me op vanwege de gedrongenheid van de figuren, maar ook de situaties die wringen. Niet dat het heel vreemde situaties zijn, maar de manier waarop ze geschilderd zijn hebben iets vreemds in zich.
Toen in het museum waren enkele grotere werken te zien, hier in Utrecht echter een tiental kleinere. Die geven ook de mogelijkheid om een bredere toon van het werk van Gernegroß te krijgen. Ook hier blijkt hoe sterk de techniek beheerst wordt, nergens is een vreemde penseelstreek te zien, alles is duidelijk precies zoals het geschilderd moet zijn.
De vervreemdende situaties krijgen hier meer context. Het zijn alledaagse dingen, iemand die een vlieg doodslaat en iemand die zingt bij een piano. Dat allemaal is weinig bijzonders. Maar doordat het het moment is dat de vlieg wordt doodgeslagen, of de zangeres bij de piano haar mond wagenwijd open staan. Daardoor is het net een filmstill is. Niet alleen ontstaan er daardoor korte verhalen, ook worden het behoorlijk gekke schilderijen. Wie wil er nu dag in dag uit naar een open mond kijken?
De werken van Gernegroß hebben iets vreemds in hun alledaagsheid en het moment waarop hij deze besluit vast te leggen. Door zijn manier van schilderen, wordt dit absurde effect nog verder versterk en krijgt het ook zijn meerwaarde tegenover een filmstill.
Is nog te zien tot en met 21 oktober bij Ornis A Gallery te Utrecht.
Ik moet eigenlijk erg aan Pyke Koch denken bij het zien van dit werk. Heeft voor mij dezelfde statische sfeer.
@Marije, is inderdaad vergelijkbaar. Al is dit wel net iets anders geschilderd en heeft ook niet die macabere sfeer, het zit meer in een luchtig alledaags absurdisme.