Wat weten we nu echt, echt van elkaar? Met de komst van de digitale middelen denken we vaak kennis te hebben van wie iemand is. Maar daarvoor hebben veel mensen het idee gehad dat ze bepaalde soapsterren te ‘kennen’. Dat is ook niet zo vreemd. Met de komst van de massamedia worden mensen onderdeel van ons dagelijks leven. Dat hoeft niet eens in fysieke vorm te zijn.
Maar wat weten we echt van elkaar, maar ook vooral, wat weten we niet, wat willen we eigenlijk niet weten?
Een tentoonstelling in Onomatopee met werk van Ani Eloyan, Erwin van Doorn , Inge Nabuurs, Erika Rothenberg, Gunes Terkol, Jans Muskee, Keren Cytter, Melanie Bonajo, Nadine Byrne, Pedro Bakker, Ronald Ophuis en Sebastian Friedman gaat in op die vragen. Soms letterlijk, soms wat meer zoekend. Met name dingen die je misschien niet wil weten van andere mensen, de grens tussen intimiteit van de familie en het publieke.
In de andere ruimte van Onomatopee is momenteel werk te zien van Gijs Gieskes te zien. Dat is ook direct een heel ander verhaal dan de andere tentoonstelling, hij laat zien dat alles te hacken valt. Niet inbreken bij computers maar hoe je elektronische apparaten kunt verbouwen om dingen te doen waar ze helemaal niet voor gemaakt zijn. Zo kan de bezoeker aan knoppen draaien om te zien hoe beeld en geluid veranderen aan modules die al dan niet gemaakt zijn door Gieskes zelf. In principe heb je geen idee wat een knop doet, maar er gebeurt wel iets met het signaal.
En verder in de kelderruimte, of hoe je het ook wilt noemen, een sympathieke collage van objecten die op formele gronden gecombineerd zijn.
Zo alles bij elkaar heeft Onomatopee eigenlijk opmerkelijk veel te bieden voor zo’n kleine ruimte. Is nog te zien tot en met 20 januari bij Onomatopee te Eindhoven.
onomatopee heeft altijd veel te bieden
Dat zeggen ze allemaal ;).
Maar in dit geval klopt het wel:)