Ik heb mijn ergernis wel eens uitgesproken over musea die hun wanden een kleur geven, vaak wordt daar namelijk helemaal niet over nagedacht in relatie tot het werk wat er komt te hangen.
Maar ook verbaas ik me vaak over het gemak van het presenteren in een white cube. Alles wordt wit esthetisch en vooral, het wordt ineens kunst omdat het gepresenteerd wordt als kunst.
NEST presenteert een zestal schilders die naast hun werk, ook gevraagd werd zorg te dragen over de wanden. Dat betekend dat de wanden in alle kleuren zijn, behalve wit. De wanden zijn knal roze, grijs, diepblauw, zwart of in een andere egale kleur. De enige uitzondering is Aukje Koks die een wand heeft verdeeld met een schuine lijn, die wand is zowel donker blauw als zwart.
Als er iets ontbreekt is het dan misschien ook wel de lef van de schilders om iets verder te gaan dan de wand enkel een egale kleur te geven. Desondanks levert de ruimte een bont pallet van kleuren op een manier waarop werk doorgaans zeer zelden wordt getoond. Het is een goede eerste stap in een onderzoek hoe het anders kan, maar het mag nog verder. Een goede rede om over een jaar een deel twee van deze tentoonstelling te doen? Ik ben in elk geval benieuwd of het nog iets radicaler kan/mag.
Nog te zien tot en met 22 april bij NEST te Den Haag.
Laat een reactie achter;