Nest; The Grand Palace of Every One

Dit is een van de meest verrassende tentoonstellingen die ik de afgelopen jaren bezocht. Niet per sé omdat de tentoonstelling als geheel zo degelijk in elkaar zit. Een onderlinge samenhang of sterk inhoudelijk kader is er niet. De presentatie doet op zijn best denken aan de hoekjes met tentoongestelde werken van eindexamenpresentaties. Dus ook wat dat betreft is dat niet wat deze tentoonstelling zo verrassend maakt. Maar het werk, het werk zelf, dat hier getoond wordt is fantastisch!

De eeuwige vernieuwingsdrang die we van hedendaagse kunst verwachten blijkt in de praktijk zich vaak maar marginaal te manifesteren. Kunstenaars maken kunst, zich verhoudend tot het veld en illustere voorgangers. Vanuit een enorm complexe geschiedenis en omgeving zoeken kunstenaars met hun werk strategische posities om zo de grenzen van de culturele betekenis in hun werk op te zoeken. Geen eenvoudige opgave en het leidt snel tot het idee dat alles eigenlijk al wel eens gedaan is.

Toch weten sommigen zich bewust of onbewust uit los te wrikken uit het stramien en op totaal andere oplossingen uit te komen. Dat soort werk zie je hier: een auto bekleed met pizza’s, vrolijk gekleurde Black Metal shirts, klei-moskee’s, drakentekeningen, of het worden van een popartiest, of wandsculpturen die de liefde bezingen. Het is het nooit ironisch maar oprecht en serieus, het is te veel en te aandachtig om een flauwe grap te zijn. Zelfs die liefdesverklaringen zijn gemeend, en dat voel je.

Natuurlijk, we kunnen het hebben over de identiteit van de makers. De tentoonstelling komt voort uit het initiatief No Limits! Art Castle om mensen met een afstand tot de kunstwereld (om wat voor reden dan ook) te betrekken bij kunst. Maar als je gaat schermen met identiteitsvraagstukken kom je niet meer aan het werk toe. Moeten we het juist niet over de enorme vindingrijkheid hebben? De originaliteit? De zeggingskracht? De enorme hoeveelheid liefde, concentratie en aandacht waar deze werken uit zijn ontstaan? Als er iets is wat deze tentoonstelling zo leuk maakt, is dat het de reguliere kunstwereld laat zien wat ze de afgelopen decennia verloren is geraakt. Dat werk dat met liefde en aandacht gemaakt is, minstens zo interessant en in elk geval meer vertederend, kan zijn dan doordachte conceptuele kunst. Dit is niet een tentoonstelling van kunst, dit is een viering van mogelijkheden. Ook als het even niet past binnen het stramien van de reguliere kunst kan het alsnog zeer de moeite waard zijn en oprecht inspireren. Alles kan!