Kunst laat zichzelf nogal makkelijk in een ivoren toren opsluiten met ideeen als l’art pour l’art. Alsof het zichzelf buiten de bewoonde wereld kan plaatsen, totaal geen binding met de ‘dagelijkse realiteit’. Dat veel kunst verweten wordt moeilijk en navelstaarderij te zijn is voor een groot gedeelte te verwijten aan kunst die er uit ziet alsof “mijn nichtje van 6” dat ook kan. Dat het modernisme zowel een bevrijding geweest is als ook een probleem wordt nu met de bezuinigingen en het politieke klimaat steeds duidelijker.
Maar, er is ook hedendaagse kunst die er wel uitziet alsof het ergens over gaat. Kunst die zichzelf kritisch onderzoekt maar ook daadwerkelijk een binding heeft met de wereld.
Bij Nest is op dit moment een tentoonstelling te zien, onder curatorschap van Hans den Hartog Jager, met kunstenaars die zowel een engagement tonen als ook de kunst als fenomeen in hun werk centraal stellen. Want kunst kan wel zeer zeker heel zichtbaar betrokken zijn bij dingen als Srebrenica, oorlogen, natuurrampen, sociaal of wat dan ook.
Het beste voorbeeld in de tentoonstelling zijn de werken van Roy Villevoye. De foto’s hebben kleur en de werking van de kunstwereld centraal. In een korte documentaire legt een van de mensen die hij in was gekopieerd heeft uit dat zijn ziel is gekopieerd met het beeld en dat hij het beeld nooit mag zien. Oftewel, hoe werkt dat beeld, hoe werkt die beeldcultuur en hoe werkt onze beeldcultuur. Wat is de betekenis van een kleur, wat is de betekenis van een afbeelding. Vraagstukken die in het werk van Villevoye zowel modernistisch als ook heel zichtbaar met een engagement voor de Asmat (of een andere cultuur?) wordt aangepakt.
Zo heeft iedere kunstenaar in deze tentoonstelling een dubbele bodem. Enerzijds zijn ze bezig klassieke vraagstukken van de kunst te onderzoeken en anderzijds is er dat engagement wat de kop op steekt.
Dat de erfenis van het modernisme actueel is blijkt ook wel uit de recente tentoonstellingen bij De Vleeshal (hier en hier). Nu hoeft deze tentoonstelling bij NEST niet direct gezien te worden als een reactie er op, maar dat een dergelijk discours zich lijkt te ontwikkelen is een goed gegeven. Dat maakt dit in die zin een relevante tentoonstelling.
Niet al het werk blijft goed overeind in de tentoonstelling. De kleinere werken van Dieuwke Spaans en Anna Ostaya hangen er verloren bij en hadden er niet bij gehoeven. Niet omdat het geen sterke werken zijn maar omdat ze niets toevoegen aan het geheel. Een van de sterkste werken in het kader van de tentoonstelling, de eerder genoemde documentaire van Villevoye staat verstopt achter het gigantische werk van Rob Johannesma. Het werk van Maarten Overdijk en Kasper Akhoj hebben een aparte ruimte toebedeelt en raken daardoor ook van het geheel buitengesloten. Er moet direct bij gezegd worden dat NEST niet de meest eenvoudige tentoonstellingsruimte is. Het grote werk van Johannesma wat in eerste instantie veel te groot lijkt voor de ruimte doet het opvallend goed als kantelpunt voor het geheel.
Dit is een tentoonstelling vanuit de inhoud. Hoe verhouden engagement en kunst zich nu tot elkaar. Twee elementen die tegenstrijdig lijken maar hier prima samen gaan. Dat maakt deze tentoonstelling tot het bezoeken waard.
De score, want dat doen ze bij kranten ook altijd zo graag; vier uit de vijf sterren.
Deze tentoonstelling is nog te bezoeken tot en met 14 juli bij NEST te Den Haag
Laat een reactie achter;