Martin van Zomeren; Alexandra Leykauf

De Gouden Eeuw was een bloeiperiode voor de schilders in de Nederlanden. De misvatting van de Gouden Eeuw is alleen dat deze voor de kunst geen eeuw duurde maar zo rond 1600 opkwam en rond 1647 al ruim over haar top heen was. Een van de ontwikkelingen in die periode is dat het landschap als motief verzelfstandigde. Niet was het landschap slechts decor voor een gebeurtenis op het doek, maar dus echt het landschap als onderwerp.

Op het zelfde moment gebeurde het ook dat de landschappen op tapijten langzaam verspreidde. Niet echt een shockerende samenkomst van omstandigheden omdat beide onderdeel waren van een beeldcultuur die daar blijkbaar om vroeg.

Alexandra Leykauf (1976) combineert die twee entiteiten in twee wandvullende installaties. Op de achtergrond zie je klassieke schilderijen van Breughel, Rubens, Rembrandt en anderen, en daarop haar eigen werk met daarin foto’s waar tapijten op staan. De aanleiding is op die wijze ver gezocht maar levert wel een spannende presentatie op die de toeschouwer die niet weet hoe de link zit, deze ook niet snel zal achterhalen. Heb je de wetenschap, dan is het misschien wel vergezocht maar verklaarbaar. Heb je de wetenschap niet zijn het twee totaalverschillende entiteiten de maar moeilijk met elkaar te rijmen zijn buiten de formele kwesties. Kennis is macht.