M HKA; Craige Horsfield; Confluence and consequence

Niet alleen is er in het M HKA een goede tentoonstelling te zien met een hoop verschillende kunstenaars, nog veel meer de moeite waard is de solo van Craige Horsfield.

Voor het hoe en wat verwijs ik naar het persbericht, maar aarzel niet om ook even de tekst te lezen op de website van het M HKA. Ontzettend goede tekst over het werk van Horsfield en een mooi filmpje waarin hij zelf het een en ander uitlegd.

Dit najaar organiseert het M HKA een solotentoonstelling van Craigie Horsfield (Cambridge, UK, 1949), één van de invloedrijkste hedendaagse kunstenaars van dit moment op het gebied van sociale projecten. Door het opzetten van dit soort projecten heeft zijn werk veelbetekende opvattingen over de gemeenschap en het individu geïnitieerd. De presentatie die de kunstenaar in het M HKA brengt, spitst zich toe op de wandtapijten van de kunstenaar die hij maakte in nauwe samenwerking met Flanders Tapestries.

Wat levert dat op?

Dat levert vooral een erg spannende tentoonstelling op. Het gebouw speelt natuurlijk enorm mee maar ook de bankjes passen er perfect bij. Dat Horsfield in samenwerking met Rietveld (componist) geluid heeft gemaakt creëert extra dramatiek. Dat resulteert allemaal samen in een prachtige tentoonstelling waar ik met heel veel plezier doorheen ben gelopen. Eigenlijk schieten woorden te kort om echt goed te beschrijven wat deze tentoonstelling is en doet.

Waar gaat het dan echt over?

In het persbericht wordt aanvankelijk gesteld dat Horsfield een sociale kunstenaar is. Daarvan zie ik weinig terug maar dat het gaat over het herdenken van momenten is overduidelijk. De vluchtigheid van circus belevingen wordt zonder de tragedie die we vaak zien bij anders circuskunstwereken. Het is geen sociale kritiek maar een constatering dat het er is. Hetzelfde geld voor de beelden van de paters of de mensen in Napels. Bij de neushoorns wordt er meer de vraag gesteld wat het verschil is tussen de twee, en die zijn er.

De tentoonstelling geeft vooral een hoop vragen zonder dat die vragen opdringerig zijn. Dat betekend dat enerzijds de tentoonstelling heel toegankelijk is en anderzijds op een ander vlak ook zeer intellectueel te benaderen is.

De link met de tentoonstelling van Cosima von Bonin is snel gelegd, het gaat niet om het individuele werk maar de som der delen. Daarom ook geen titels bij de werken, als je ze echt wilt weten zijn ze te vinden bij M HKA op de site.