Luycks Gallery; Loek Grootjans en Rob Moonen – Zichzelf/de Ander

De opening is inmiddels alweer een dikke week geleden, maar niet eerder de tijd gehad om het te posten. Loek Grootjans en Rob Moonen samen in Tilburg bij Luycks Gallery;

Op 25 april opent Rick Vercauteren, directeur van Museum van Bommel van Dam, de tentoonstelling zichzelf/de ander, van Loek Grootjans (1955) en Rob Moonen (1958). Grootjans en Moonen werken op incidentele basis samen. Parallellen in hun werk, zoals een preoccupatie met macht en manipulatie, onderzoek naar sensorische deprivatie en betekenisgeving op existentieel niveau, bracht hen sinds 2001 bij elkaar. In Luycks Gallery tonen zij video’s, installaties en foto’s. Deze komen voort uit, of zijn gerelateerd aan gezamenlijke projecten als Het Laatste Maal X, tot en met 21 mei te zien in RUIMTE-X, en Uit het nucleair onderkomen (2007) in Museum van Bommel van Dam.
Twee video’s van Moonen, Me ne lavo le mani en Mani pulite, verwijzen naar de vuile handen die wij 2000 jaar na Pontius Pilatus nog dagelijks maken. Grootjans laat delen zien uit zijn Storage for distorted matter, een veelomvattend en langlopend ‘sporenproject’. Tevens is een aantal foto’s te zien, gemaakt tijdens hun zevendaagse zelfgekozen opsluiting in de atoomkelders onder Van Bommel van Dam.

Werk van beide heren is hier al eens voorbij gekomen (hier en hier), dus ik was benieuwd hoe de combi zou werken. Daarbij, het was een warme maandag waarop verder toch niets te doen was, dus hoe veel argumenten heb je nodig om iets te gaan doen? Dus ik naar de opening, waar het openingswoord gehouden werd door Rick Vercauteren (gok ik), maar dan via de DVD. Eigenlijk omdat de man ziek was, maar dit maakte het wel erg leuk. Moeten ze vaker doen.

Rick Vercauteren

En wat levert de expo dan vervolgens op? Nou, in elk geval is het er een waarvan heel duidelijk is dat de twee kunstenaars goed op elkaar ingespeeld zijn. Het is een samenwerkingsverband waar soms niet eens direct helemaal duidelijk is wat van wie is.

Een machine waarvan ik niet wil weten welke vloeistoffen er rondgepompt worden.

Rob Moonen - Machination of a perpetual failure

Rob Moonen - Machination of a perpetual failure (detail)

En Loek Grootjans met direct herkenbaar werk uit zijn stofverzameling.

Loek Grootjans - Storage For Distorted Matter

Loek Grootjans - Storage For Distorted Matter

Loek Grootjans - Storage For Distorted Matter (detail)

Loek Grootjans - Storage For Distorted Matter (detail)

En dan nog de afbeeldingen die de heren samen maakten in de nucleaire kelder.

Loek Grootjans en Rob Moonen - Uit het nucleair onderkomen - 73x110cm Lamdaprint op dibond

Loek Grootjans en Rob Moonen - Uit het nucleair onderkomen - 73x110cm Lamdaprint op dibond

Loek Grootjans en Rob Moonen - Uit het nucleair onderkomen

En een tweeluik van Rob Moonen. De link naar Pontius Pilatus werd al gemaakt in het persbericht en overduidelijk terecht.  Toch maakte Pontius zich iets minder gefrustreerd schoon. Het andere beeld werd me niet helemaal duidelijk waar het over ging, kan ook te maken hebben met het feit dat het erg rumoerig was in de galerie en dus het geluid niet te horen was.

Rob Moonen - Me ne lavo le mani / Mani pulite - tweeluik

En nog een film die ze samen gemaakt hebben. Waaronder een in Argument (Tiburg) waarbij er korte metten met een tafel gemaakt wordt. Het is wat omslachtig maar het is ook een manier om van een tafel af te komen.

Loek Grootjans en Rob Moonen (in Argument) - Anders Nichts (gok ik?)

Loek Grootjans en Rob Moonen (in Argument) - Anders Nichts

En een film die op zijn kop staat…

Loek Grootjans en Rob Moonen - From the basement

Deze twee kunstenaars zijn overduidelijk goed op elkaar ingespeeld en weten hoe dat aan elkaar te linken zonder hun eigen identiteit te verliezen. Inhoudelijk zijn de links naar sociale macht overduidelijk. Ook de betekenisgeving op existentieel niveau (de waarde die we als mens hechten aan het mens-zijn), zit er met het stof van Loek en de kernrampen van beiden in. Het geeft allemaal een zure smaak aan ons mens-zijn maar wel met een vleugje hoop. Het is niet asgrijs, in het grijs van al dat stof zit eigenlijk nog best veel verscheidenheid en zelfs een vorm van plezier. Want er zit ook humor in. Misschien heel cynisch, maar het is er wel.

Dat alles maakt het een prima tentoonstelling die eigenlijk te klein is voor de ruimte. Maar het is ontzettend mooi om te zien dat twee kunstenaars van niveau (laten we wel wezen) op zo’n mooie manier samen tot werk kunnen komen en er nog beiden succes mee hebben ook.

Nog te zien tot 28 mei te Luycks Gallery te Tilburg.