Kunstpodium T; Just Quist

‘Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet,’ heel even dacht ik een schilderij te zien, maar nee, ik zie geen schilderij. ‘Spiegeltje spiegeltje aan de wand…’

De werken van Just Quist zijn anders. In de goede zin van het woord anders. Het is formeel, maar het zijn geen schilderijen, het is geen passief kijken. Het viel me al direct op dat het hier niet gaat om heel netjes perfect werk te maken, mij als toeschouwer te verbluffen van een ambachtelijkheid, maar wat dan wel?

Eenmaal thuis gekomen, bladerde ik door de foto’s heen. Het fotograferen van spiegels is altijd een enorm lastig karwei met scherp stellen, een hoop foto’s zijn dus ook gesneuveld. Ineens viel me op, dat ik dat met het kijken naar de objecten ook gedaan moet hebben. Soms kijk je naar de spiegel en soms er doorheen. Niet alleen worden de spiegels objecten (want we zien overduidelijk de spiegel als object), maar ook mijn positie als toeschouwer is aan discussie onderhevig. Zo kon ik het niet laten werken in elkaar te reflecteren met het fotograferen waardoor dat ook onderdeel van het werk is geworden.

Hoe dat ‘gewonere’ schilderwerk zich verhoudt tot die spiegelwerken is me niet helemaal duidelijk. Beide hebben wel duidelijk een formele benadering. Zijn schilderwerken gaan misschien over de vraag wat een beeld kan zijn als een schilderij, en de spiegelwerken meer over het kijken zelf. Deze spanning is echter geen nadeel maar eerder een kracht die ook uitgebuit wordt door dergelijke werken goed met elkaar af te wisselen.

In de tentoonstelling is de ruimte erg ruim gebruikt zodat de wisselwerking tussen de werken niet te chaotisch wordt. Nergens hangt te veel. Toch had er zo hier en daar misschien toch nog een werk meer mogen hangen. Het doet af en toe iets te klinisch aan terwijl de werken dat zelf niet zijn.

Quist zet een opvallend goede tentoonstelling neer met een hoop vragen die in mijn hoofd blijven hangen zoals de eerder genoemde wisselwerking tussen de werken maar ook de objectmatigheid van een schilderij die blijft boeien.

Bij dit werk dacht ik eerst dat de spiegels niet netjes waren opgehangen. Toch is het maar goed dat ze anders hangen ten opzichte van elkaar, anders kregen we een doorlopende spiegeling van onze wereld. Nu kijken we duidelijk twee maal anders.